را فردى در حد خودشان- و يا حتى پايين‌تر از خود از درجه علمى و ...- مى‌دانستند. خليفه درجمع مردم اعلام مى‌كرد كه من هم مثل شما تحت تأثير شيطان واقع مى‌شوم، محتاج علم و راهنمايى شما هستم و در موارد فراوانى صراحتاً به اشتباه وخطاى خود اعتراف مى‌كرد. ولى حالا از امام على (ع) معناى امامت وشؤون خليفه رسول خدا را مى‌شنوند كه:

«هُمْ مَوْضِعُ سَرِّهِ وَلَجَأُ امْرِهِ وَعَيْبَةُ عِلْمِهِ وَ مَوْئِلُ حِكَمِهِ وَ ...»

آنان (اهل بيت پيامبر كه عِدل قرآنند و يكى از دو ثقل) جايگاه اسرار خداوند، پناه فرمان خدا و خزينه‌هاى دانش وى‌اند.

«لْا يُقاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ صَلَّى‌اللَّهُ‌علَيْهِ وَآلِهِ مِنْ هذِهِ الْامَّةِ احَدٌ ... هُمْ اساسُ الدّينِ وَعِمادُ الْيَقينِ و ....» [1]

هيچ كس ازاين امت قابل مقايسه باآل محمد (ص) نيست، ... آنان اساس و پايه دين و ستون ايمان و يقين هستند.

«بِنَااهْتَدَيْتُمْ فِى الظَّلْماءِ وَ تَسَنَّمْتُمُ الْعَلْياءَ وَ ....» [2]

به وسيله ما درتاريكى وظلمت گمراهى هدايت شديد و بر كوهان بلند (هدايت) سوار شديد و ....

حضرت امير عليه‌السلام در دوران پنج ساله خلافت بااستفاده از زمينه مناسبى كه پيش آمده بود، در خطبه‌هاى عمومى خويش به معرفى اين مقام پرداخت و تا حدى جامعه اسلامى را با آن مقام متعالى آشنا كرد.

تحريف ديگر

[1] - نهج البلاغه، خطبۀ 2

[2] - همان مدرك، خطبۀ 4