مى‌نويسد كه او به واليان بلاد دستور داده بود كه به سيره عمربن عبدالعزيز رفتار كنند. بنى اميه كه از آن روش راضى نبودند، مى‌خواستند او را به اعراض از آن روش وادارند ولى يزيد خوف از خدا و قيامت را مطرح مى‌كرد و خواسته آنان را اجابت نمى‌نمود. درآخر چهل نفر از بزرگان و ريش سفيدان شهادت دادند كه بر خليفه هيچ حساب و عقابى نيست. [1]

فساد و فحشاء در اوج خود بود. خوانندگان، نوازندگان و شاعران عريان گوى هرزه فراوان بودند، عياشى و باده خوارى در دربار خليفه، دارالاماره‌ها و گوشه كنار بلاد امرى علنى و آشكار بود.

در شرح حال وليد بن يزيد نوشته‌اند كه در بستان خويش حوضى ساخته بود كه آن را از شراب پر مى‌كردند و وى با فواحش درآن شنا مى‌كردند واز آن مى‌خوردند. [2]

وى قصد داشت به سفر حج برود تا در ايام حج بر پشت بام كعبه شراب بنوشد ولى قبل از اينكه به مقصود خود نايل شود كشته شد. [3]

ذهبى گويد: از وليد كفر و زندقه‌اى ظاهر نشد ولى به ميگسارى و عمل قوم لوط مشهور بود! [4]

اختناق و خفقان شديد از ديگر ويژگيهاى حكومت بنى مروان بود.

خلفايى همچون وليد بن عبدالملك، يزيدبن عبدالملك و هشام (كه از فرعونهاى بنى اميه بود) و واليانى همچون حجّاج و خالد بن عبدالله قسرى درآن عصر حاكم بودند واسم خود را قرين نام جباران تاريخ ساختند.

زمانى كه وليد بر شام خليفه بود، حجاج بر عراق، عثمان بن حبّاره برحجاز و قرّة بن شريك بر مصر والى بودند عمربن عبدالعزيز مى‌گفت: زمين را اينان پر از

[1] - همان مدرك، ص 247

[2] - الشيعه والحاكمون، ص 121

[3] - تاريخ الخلفا، ص 251

[4] - همان مدرك