حد بلوغ رسد از علم امامت برخوردار خواهد بود. [1]

اينان در منبع علم او اختلاف داشتند. برخى از آنان گفتند آن حضرت علوم خود را از كتاب هاى پدرانش و اصول و فروعى كه در آنها نوشته شده مى‌گيرد. دسته اى ديگر گفتند او از پدرش دانش فرا نگرفته؛ زيرا زمانى كه او چهار سال و چند ماه داشت، پدرش به خراسان گسيل داده شد. بلى، هنگام بلوغ او خداوند وسائل و اسباب علم، مانند الهام، آگاهى قلبى، رؤياى صادقه و غير اينها را براى وى فراهم مى كند. و فرقه اى ديگر گفتند ممكن است از هر دو راه علم حاصل كند. [2]

برخى تصوّر مى كردند تا زمانى كه امام (ع) بالغ نشده نمى شود در مشكلات و مسائل شرعى به او رجوع كرد.

«ريان بن صلت»، «صفوان بن يحيى»، «محمدبن حَكيم»، «عبدالرحمن بن حجّاج»، «يونس بن عبدالرحمن» و گروهى از رجال و معتمدان شيعه درمنزل «عبدالّرحمن بن حّجاج» گرد آمده در ماتم امام رضا (ع) به سوگ نشستند.

«يونس بن عبدالرحمن» به آنان رو كرد و گفت:

گريه را رها كنيد! اكنون (بگوييد) چه كسى عهده‌دار امر امامت است؟

و ما تا زمانى كه ابوجعفر بزرگ شود، در مسائل به چه كسى رجوع كنيم؟

ريان بن صلت برخاست و دست بر گلوى «يونس» انداخت و در حالى كه گلويش را مى فشرد گفت:

تو پيش ما تظاهر به ايمان مى كنى ولى در نهان گرفتار شك و شرك هستى!

اگر امر امامت او از ناحيه خدا باشد چنانچه بچه يك روزه هم كه باشد به منزله پيرمردى دانشمند است و حتى بالاتر از آن، و اگر از سوى خدا نباشد، چنانچه هزار سال هم عمر كند بسان يكى از افراد عادّى خواهد بود. بنابراين شايسته است در اين باره بيشتر تأمل شود.

[1] - فِرَقُ الشيعه، نوبختى، ص 98-99

[2] - زندگانى سياسى امام جواد (ع)، جعفر مرتضى العاملى، ص 37