طاعت روحهايى كه به فرمان تو به بدن باز مى‌گردند ... كه بر محمد و آل محمد درود فرستى و نور را در چشمانم قرار دهى، يقين و ايمان را در قلب من استوار نمايى و ذكر دائم خود را شب و روز بر زبان من جارى كنى و عمل صالح را روزى من گردانى. [1]

3- عدم دلبستگى به دنيا

امامان‌معصوم عليهم‌السلام از زاهدترين افراد زمان خود بودند و مردم را به زهد و

پارسايى دعوت مى‌كردند.

امام جواد (ع) هيچ گاه به دنيا و مظاهر آن دل نبست و با اين كه مى‌توانست از مواهب دنيا بهره برد، مانند پدران گرامى‌اش، از مال دنيا چيزى نيندوخت. آنچه به دستش مى‌رسيد قسمت عمده آن را به مستمندان بخصوص علويان مى‌داد. گرچه زمانى به اجبار در كاخ پرزرق و برق مأمون زندگى كرد؛ ولى هرگز به تجمل و اشرافيگرى روى نياورد.

حسين مكارى مى‌گويد:

در بغداد خدمت ابوجعفر محمد تقى (ع) رسيدم، در آن موقع امام (ع) در كاخ مأمون مسكن داشت و در اطرافش غلامان و كنيزان بسيار و تشريفات زياد ديده مى‌شد. با خود گفتم: امام جواد (ع) با وجود اين همه امكانات و سفره‌هاى رنگين ديگر به مدينه بازنمى‌گردد.

آن حضرت، لحظه‌اى سر را پايين انداخت آنگاه متوجه من شد و فرمود: اى حسين! نان جو با نمك نيمكوب در حرم رسول خدا (ص) براى من بهتر است از اين موقعيتى كه مى‌بينى. [2]

امام (ع) در مدينه در خانه پدرى كه از اجداد طاهرينش به ارث رسيده بود زندگى مى‌كرد و پس از شهادتش غير از همان خانه موروثى چيزى از او بر جاى نمانده بود. [3]

4- آراستگى ظاهر

امام جواد (ع) علاوه بر صفاى باطنى، به آراستگى ظاهر نيز اهميت مى‌داد، لباس‌

منظم و پاكيزه و تا حدى مرغوب مى‌پوشيد.

على بن مهزيار مى‌گويد:

(1) - مفاتيح الجنان، نماز حضرت جواد (ع)، ص 79.
«اَللّهُمَّ رَبَّ الاَرْواحِ الْفانِيَةِ وَالْاَجْسادِ الْبالِيَةِ اسْئَلُكَ بِطاعَةِ الْاَرْواحِ الرّاجِعَةِ الى اجْسادِها صَلِّ عَلى مُحَمّدِ وَ آلِ مُحَمّدٍ وَاجْعَلِ النُّورَ فى بَصَرى وَ الْيَقينَ فى قَلْبى وَ ذِكرَكَ بِاللَيْلِ وَ النَّهارِ عَلى لِسانى وَ عَمَلاً صالِحاً فَارْزُقْنى»

[2] - مسندالامام الجواد (ع)، ص 121

[3] - تحليلى از زندگانى و دوران امام محمد تقى (ع)، ص 476