امام جواد (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

«الْامامُ تَهْتِكُ لَكَ الْامْرَ عَنِ الْاسْرارِ الْكامِنَةِ» [1]

گذشت روزگار، اسرار پنهانى را براى تو آشكار مى‌كند.

قرض‌است كرده‌هاى‌تو در نزد روزگار در هر كدام روز كه باشد ادا كند

زينت آدمى‌

«الْعِفافُ زِينَةُ الْفَقْرِ، وَالشُّكْرُ زِينَةُ الْبَلاءِ، وَالتَّواضُعُ زِينَةُ الْحَسَبِ، وَالْفَصاحَةُ زِينَةُ الْكَلامِ، وَالحِفْظُ زِينَةُ الرَّوايَةِ، وَ خَفْضُ الْجِناحَ زِينَةُ العِلْمِ، وَ حُسْنُ اْلأَدَبِ زِينَةُ الْوَرَعِ، وَ بَسْطُ الْوَجْهِ زِينَةُ الْقَناعَةِ، وَ تَرْكُ ما لايَعْنى‌ زِينَةُ الْوَرَعِ» [2]

عفّت زينت فقر است. شكر و سپاس زينتِ ثروت و بردبارى زيور گرفتارى است. تواضع و فروتنى زينت بزرگوارى و بلندپايگى است. فصاحت و بيان آراسته، زينت سخن است. حفظ و نگهدارى زيورِ حديث است. تواضع زينت علم و دانش است. ادب زينت پرهيزكارى است.

خوشرويى زينت قناعت است و ترك چيزهايى كه كوچكترين نفعى به حال انسان ندارد زينتِ ورع و تقواست.

طبيعت آدمى زيبايى را دوست دارد و به طور معمول از زينت و آراستگى لذت مى‌برد. ولى انسان بيشتر به امور ظاهرى توجه دارد و فكر مى‌كند زيور و زينت نيز مخصوص جسم اوست، ولى از سخن امام (ع) استفاده مى‌شود كه همانگونه كه جسم انسان زينت دارد، روح و امور معنوى او نيز آراستگى و زينت مخصوص به خود را دارا مى‌باشند.

مثلًا همانطور كه پاكيزگى، زينتِ لباس است، بردبارى نيز زينتِ گرفتارى است.

عمل جاهل‌

«مَنْ عَمِلَ عَلى‌ غَيْرِ عِلْمٍ افْسَدَ اكْثَرَ مِمَّا يُصْلِحُ» [3]

[1] - اعلام الدين، ص 310

[2] - نورالابصار، ص 148 به نقل از ائمتنا، ص 177

[3] - بحارالانوار، ج 78، ص 364 و اعلام الدين، ص 309