هر كس بدون علم و آگاهى كارى را آغاز كند فساد و تباهى او بيشتر از اصلاح و آبادانيش خواهد بود.

انسان براى انجام هر كارى نياز به علم و آگاهى درباره آن كار دارد، تا به هنگام عمل دچار مشكل نگردد. و مى‌توان گفت: انسانى كه بدون آگاهى لازم اقدام به انجام كارى مى‌كند همچون كسى است كه در شب تار بدون چراغ راه مى‌پيمايد بدون اين كه ناهمواريهاى مسير و موانع آن را نيز بشناسد. چنين كسى نه تنها به مقصد نمى‌رسد بلكه خود و گاه ديگران را نيز به هلاكت مى‌اندازد؛ پس انجام ندادن كارى كه درباره آن اطلاعى نداريم بهتر از انجام دادن آن است.

تولى و تبرى‌

«اوْحَى اللَّهُ الى‌ بَعْضِ الانْبِياءِ امَّا زُهْدُكَ فِى الدُّنْيا فَتُعَجِّلُكَ الرَّاحَةِ وَ امَّا انْقِطاعُكَ الَىَّ فَيُعَزِّزُكَ بى‌ وَلكِنْ هَلْ عادِيْتَ لى عَدُوَّاً وَ والَيْتَ لِى وَلِيّاً» [1]

خداوند به برخى از پيامبران وحى كرد كه زهد تو در دنيا موجب راحتى و ايمنى تو است و گذشت و بريدن تو از همه چيز براى خدا، تو را عزيز مى‌گرداند ولى آيا كسى را به خاطر من دشمن داشتى و يا با كسى براى من دوستى كردى؟

در اين ميدان آزمايش كه برخى در صف دوستان و عده‌اى در رديف دشمنان خدا قرار گرفته‌اند، انسان نمى‌تواند بى‌تفاوت و تنها نظاره‌گر باشد. و تولى و تبرى روشن مى‌سازد كه هر فرد جزء كدام گروه است.

دوستى اهل بيت‌

امامان معصوم (ع) نه تنها رفتار و گفتارشان حجت است و موجب راهنمايى ما مى‌گردد بلكه با تشويق و تأييدِ عمل نيك ديگران نيز به ما درس مى‌آموزند. در اينجا به دو نمونه كه درباره دوستى امامان (ع) است اشاره مى‌كنيم.

[1] - تحف العقول، ص 455