اسلام ونيز ابقاى افراد متعهّد و فداكار، مصالحه و متاركه جنگ نمايند؛ در هر دوصورت، حجّت خدا بر مردم و پيشواى امّت هستند.

2- أَنْتَما الْامامانِ وَ لِأُمِّكُما الشَّفاعَةُ. [1]

شما امام و رهبر هستيد و شفاعت از آن مادر شماست.

3- وَ هُوَ سَيِّدُ شَبابِ أَهْلِ الجَنَّةِ وَحُجَّةُ اللَّهِ عَلى الْامَّةِ. أَمْرُهُ أَمْرى وَقَوْلُهُ قَوْلى. مَنْ تَبِعَهُ فَانَّهُ مِنى، وَمَنْ عَصاهُ فَانَّهُ لَيْسَ مِنى. [2]

او (امام حسن (ع)) آقا و سرور جوانان بهشتى و حجّت خدا بر امّت است. فرمان او فرمان من و گفتار او گفتار من است. هر كس از وى پيروى نمايد از من است و هركس او را نافرمانى كند از من نيست.

4- أَنَا سِلْمٌ لِمَنْ سالَمْتُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبْتُمْ. [3]

من با هر كس كه شما با او در صلح و مسالمتيد، در صلح و مسالمتم، و با هر كس كه شما با او در ستيزيد در ستيزم.

اين اظهار نظرها از پيامبر (ص)، بيانگر مقام عصمت و ولايت امام حسن و امام حسين (ع) مى‌باشد و نيز هشدارى به همه مردم است كه بدانند امر آن دو، امر خدا و نهى آنان، نهى خداست. [4]

اظهار علاقه و محبّت رسول گرامى اسلام (ص) نسبت به دو فرزند گرانقدرش نيز در همين راستا بود.

محبّت رسول خدا (ص) نسبت به وى و برادرش امام حسين (ع) به اندازه‌اى بود كه با ورود آنان به مسجد، سخنرانى خود را قطع مى‌كرد و از منبر پايين مى‌آمد و حسنين را در آغوش مى‌گرفت و به نوازش آنان مى‌پرداخت. [5]

[1] الاتحاف بحبّ الأشراف، ص 129

[2] فرائد السمطين، ج 2، ص 35

[3] مقتل الحسين، خوارزمِی، ج 1، ص 61

[4] برگرفته شده از الحياة السياسية للإمام الحسن (ع)، ص 10 - 12

[5] ر.ک. بحار الانوار، ج 43، ص 300