بدون شك، رسول خدا (ص) در موضعگيريها ودوستى و دشمنى‌هايش، بر اساس مصالح فردى وانگيزه‌هاى شخصى، حركت نمى‌كرد؛ بلكه باتمام وجود در مسير خدا قرار داشت.

بدين معنى كه محبوب خدا را دوست و مبغوض او را دشمن مى‌داشت و عواطف و احساساتش در همين محور جريان داشت.

تأكيد و اصرار آن حضرت به ابراز عواطف خود نسبت به حسنين (ع) و اظهار آن در حضور مردم و حتّى بالاى منبر، نشان مى‌دهد كه اين حركت در مسير دين واهداف والاى آن بوده است. گاهى نيز با صراحت به اين ارتباط اشاره كرده مى‌فرمايد:

انَّ رَبِّى أَمَرَنى أَنْ احِبَّهُما وَ احِبَّ مَنْ يُحِبُّهُما. [1]

پروردگارم مرا به دوستى حسنين (ع) و دوستى دوستان آنان فرمان داده است.

از رحلت پيامبر (ص) تا دوران امامت: همراه پدر

جامعه اسلامى پس از رحلت رسول اكرم (ص) دچار اختلاف و دو دستگى شد. گروهى از مسلمانان بدون توجّه به سفارشهاى پيامبر (ص) در مورد جانشين پس ازخود، خلافت اسلامى را از مسير اصلى‌اش منحرف كردند.

مظلوميّت خاندان رسول خدا (ص) از همان دوران شروع شد و هر روز مصيبتى بر آنان وارد مى‌شد. تحمّل اين همه مظلوميّت و مصيبت براى كودك خردسالى چون امام حسن (ع)- كه هفت سال و اندى از عمر خود را با آن همه عزّت و احترام در محضر رسول خدا (ص) سپرى كرده بود- بسيار مشكل بود.

رحلت پيامبر (ص)، مظلوميّت و خانه نشينى پدر، مصيبتها و رنجهاى وارده بر مادر، محروم شدن از فدك و ... همه از مسائلى بود كه روح لطيف اين طفل خرد سال را آزرده مى‌ساخت. ولى به پيروى از پدر بزرگوارش چاره‌اى جز صبر و بردبارى نداشت. تنها در

[1] عوالم الامام الحسن (ع)، ص 51