در دوران زمامدارى پدر

امام مجتبى (ع)، در طول مدت زمامدارى پدر پزرگوارش همچون گذشته پشتيبان و يار آن حضرت بود و در تمامى صحنه‌ها حضور فعّال داشت. اينكه شمّه‌اى از تلاشهاى آن حضرت:

الف- بسيج مردم كوفه‌

اميرمؤمنان (ع) در سر راه خود به «بصره»، به منظور خاموش كردن فتنه «ناكثين»، در «رَبَذَه» توقّف كرد و نمايندگانى به «كوفه» فرستاد تا نيروهاى كوفه را براى پيوستن به سپاه حق بسيج كنند، ولى آنان موفقيّتى به دست نياوردند.

امام (ع) هيأتى ديگر به سرپرستى امام مجتبى (ع) اعزام كرد. امام حسن (ع) با خطابه‌هاى بليغ و حماسى خود، افكار خفته را بيدار كرد و با سپاه عظيمى كوفه را به جانب جبهه نبرد با ناكثين ترك كرد. [1]

ب- خنثى سازى تبليغات دشمن‌

در سپاه «ناكثين» افرادى همچون «عبداللّه بن زبير» با جوّسازى و دروغ پراكنى و مطرح كردن قتل عثمان، به تحريك مردم بر ضد اميرمؤمنان (ع) پرداخته و اقدامات صلح طلبانه آن حضرت را بى اثر مى‌ساختند.

امام مجتبى (ع) به دستور اميرمؤمنان (ع) در يك سخنرانى مستدلّ و روشنگر، تبليغات مسموم كننده دشمن را خنثى ساخت. [2]

ج- در صِفّين‌

امام مجتبى (ع) در نبرد «صفّين» حضور داشت و با سخنان روشنگر و حماسى‌اش جانها را به هيجان مى‌آورد و به اراده‌ها قوّت مى‌بخشيد. [3]

[1] ر.ک. الجمل مفيد، ص 131 - 138 و تارِیخ طبرِی، ج 4، ص 482 – 485.

[2]ـ ر.ك. الجمل مفِید، ص175.

[3]ـ ر.ك. حياة الامام الحسن (ع) ج 1، ص 480 - .481