الف- باند اموى‌

عناصراصلى اين باند كه از هواداران و وابستگان معاويه بودند عبارت بودند از:

«عَمْروبن حُرَيْث»، «عُمارَة بن وليد»، «حُجْربن عَمْرو»، «ابُوبُرْدَه» پسر «ابوموسى اشعرى»، «اسماعيل واسحاق» پسران «طلحةبن عبيداللّه» و ....

اينان، عناصر نيرومند و بانفوذى بودند و در تضعيف موقعيّت امام (ع) و شكست جبهه حقّ، سهم بسزايى داشتند. [1]

اينان در خفا، مراتب وفادارى خود را به معاويه نوشتند واو را به حركت به سوى كوفه تشويق كردند و تضمين كردند كه هرگاه سپاه او به اردوگاه امام حسن (ع) نزديك شود، آن حضرت را دست بسته تسليم كنند و يا ناگهان او را بكشند. [2]

معاويه با برخى از آ نان درخفا قرار داد بست و توسّط جاسوسانش براى هر يك از آنان پيغام فرستاد:

«اگر حسن را بكشى پاداشت دويست هزار درهم، فرماندهى يكى از لشكرهاى شام و ازدواج با يكى از دخترانم خواهد بود».

امام (ع) پس از آگاهى از اين توطئه در زير لباس زره برتن مى‌كرد و با احتياط رفتار مى‌نمود و حتّى براى نماز نيز با اين وضع مى‌رفت. [3]

ب- خوارج‌

خوارج به همان ميزان كه با معاويه دشمنى داشتند، پس از جريان حكميّت، نسبت به امير مؤمنان (ع) نيز دشمنى ورزيدند. رؤساى اين گروه در كوفه عبارت بودند از: «عبداللّه بن وهَب راسبى»، «شَبَثِ بن ربْعى»، «عبداللّه بن كَوّاء» و «شَمِرِ بن ذى‌الجَوْشَن». [4]

خوارج در نخستين روزهاى بيعت، از ديگر گروهها نسبت به جنگ با معاويه جدّى‌تر

[1]صلح الحسن، ص 68 – 69.

[2] الارشاد، ص 190.

[3]ـ بحار الانوار، ج 44، ص 23.

[4] صلح الحسن (ع)، ص 70.