3- دستور داد دو نفرى را كه براى معاويه جاسوسى مى‌كردند اعدام كنند. [1]

اين اقدام، در سركوبى روح فتنه جويى و آشوب طلبى- كه عناصر زيادى ازمردم بصره و كوفه بدان گراييده بودند- به مقدار زيادى مؤثّر بود.

4- على‌رغم اصرار بعضى از نيروهاى عراق به ويژه خوارج، برجنگ با معاويه در نخستين روزهاى حكومت آن حضرت، جنگ را به تأخير انداخت و درآن شرايط، اين يگانه تدبير صحيح و موافق مصلحت بود.

5- پيش از آغاز نبرد با معاويه با نوشتن نامه و فرستادن پيغام، موقعيّت او را متزلزل كرد و از اشتباهات و مغلطه كاريهاى او- كه در نامه‌هايش به امام حسن (ع) و نيز در نوشته‌هاى آن حضرت به معاويه منعكس شده بود- پرونده‌اى فراهم آورد كه چهره ناشناخته معاويه را به مردم شناساند و براى امام مجتبى (ع) در برابر افكار عمومى، زمينه معقول و موجّهى براى جنگ با وى درست كرد. [2]

امام حسن (ع) و معاويه: تلاشهاى معاويه‌

معاويه با انتقال خلافت به امام حسن (ع) به دست و پا افتاد؛ زيرا مى‌دانست امام (ع) داراى موقعيّت و محبوبيّت ويژه‌اى در ميان مردم است.

از سوى ديگر مى‌دانست امام‌مجتبى (ع) از روش رسول خدا (ص) و پدرش اميرمؤمنان (ع) در لزوم نبرد با سركشان، هرگز عدول نخواهد كرد. از اين رو، شورايى تشكيل داد و ياران خود را از موقعيّت خطيرى كه پيش آمده آگاه ساخت. سپس با نظر آنان تصميمات ذيل را اتّخاذ كرد.

1- اعزام نيروهاى اطّلاعاتى به قلمرو حكومت امام حسن (ع)؛ به‌ويژه كوفه و بصره، تا معاويه را نسبت به ميزان وفادارى مردم به امام (ع) مطلع سازند و نيز در ميان مردم به سمپاشى بپردازند.

[1] براِی آگاهِی از تفصِیل اِین جرِیان به ،الارشاد، ص 188 - 189 رجوع کنِید.

[2] برگرفته شده از صلح الحسن، ص 77 – 78.