2- ارسال نامه‌هايى براى بزرگان عرب و رؤساى قبائل و تطميع آنان. [1]

اخطار امام (ع) به معاويه‌

امام (ع) توسط «حَرْبِ بن عبداللّه ازْدى» [2] نامه‌اى هشدار دهنده براى معاويه فرستاد.

در قسمتهايى از آن آمده است:

امروز جاى دارد هركسى از دست اندازى تو به منصبى كه شايستگى آن را ندارى، تعجب كند؛ زيرا نه فضيلتى در دين دارى ونه اثر نيك و پسنديده‌اى در اسلام. و (بالاترآنكه) تو فرزند حزبى از احزاب (مخاصم) وزاده دشمن‌ترين افراد قريش با رسول خدا و قرآن هستى. خداوند شرّت را كفايت خواهدكرد و به زودى بر او وارد شده، خواهى ديد كه سرانجام كار از كيست.

پيگيرى در راه باطل را فروگذار و همچون ديگر مردم با من بيعت كن؛ زيرا مى‌دانى كه من به امر خلافت از تو شايسته‌ترم.

از خدا بترس و طغيان و سركشى را فروگذار و خون مسلمانان را مريز! ... و اگر جز به ادامه گمراهى و ستيزه‌گرى، تن درندهى، با مسلمانان به سراغت آمده، محاكمه‌ات خواهم كرد. [3]

واكنش معاويه

معاويه در پاسخ امام (ع)، به جاى پذيرش حقّ و واگذارى خلافت به اهلش، به ادامه دشمنى وكينه توزى خود باخاندان پيامبر (ص) پرداخت و در يكى از نامه‌هايش به امام (ع)، او راتهديد به ترور كرد و نوشت:

بپرهيز از اين كه مرگت به دست سفلگان مردم باشد. و نوميدباش از اين كه بتوانى در ماعيب و نقصى بيابى و چنانچه از موضع خودت دست برداشته، با من بيعت كنى، به آنچه وعده داده‌ام وفا كرده، خلافت را به تو واگذار خواهم كرد. [4]

[1] حياة الامام الحسن (ع) ، ج 2، ص 46.

[2] ابو الفرج «جُندب بن عبد الله» ضبط کرده است (مقاتل الطالبِیِین، ص 34).

[3] شرح نهج البلاغه ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 34.

[4] همان، ص 37.