در اين رابطه آل ياسين مى‌گويد:

بالاترين رقمى كه مى‌توان ادعا كرد لشكر امام حسن (ع) در اين واقعه بدان بالغ شده، بيست هزار يا كمى بيشتر است؛ در حالى كه عدد لشكر معاويه كه در مرزهاى عراق مستقر شده بودند به شصت هزار مى‌رسيد. بنابراين سربازان امام حسن (ع) در آغاز كار يك سوم سربازان معاويه بودند.

جريان فرارى كه در اردوگاه مسكن اتفاق افتاد، نسبت عددى ميان دو لشكر را بالا برد؛ يعنى براى امام حسن (ع) در مجموع در هر دو اردوگاه يك پنجم لشكر معاويه باقى ماند. [1]

همچنين در ادامه مى‌گويد:

اگر اين فرمول جديد نظامى را (كه براى روحيه ارزشى به ميزان سه برابر تعداد سرباز قائل است) قبول كنيم، به نتيجه‌اى فوق العاده اسفبار مى‌رسيم و آن، اين كه نسبت لشكر امام حسن (ع) با معاويه نسبت 115 بوده است و اگر با توجه به اين محاسبه، باقيمانده لشكر مَسكِن را به تنهايى در نظر بگيريم، خواهيم ديد كه اين عده مى‌خواستند با لشكرى بجنگند كه بنابر مقياس مذكور، 45 برابر آنان بوده است. در اين صورت نيروى لازم براى قلع و قمع فتنه شام وجود نداشته است. [2]

ايشان در پايان چنين نتيجه‌گيرى مى‌كند:

هيچ يك از انتظارات جنگى معمول تاريخ، جنگيدن يك تن را با 45 نفر و يا با 15 نفر جايز نمى‌داند. چنين وضعى اگر هم اتفاقاً پيش آيد جنگ نظامى كه نتيجه‌اى نيك در انتظار آن باشد نيست؛ بلكه صرفاً حمله‌اى جانبازانه و بيشتر در حكم انتحار و خودكشى خواهد بود.

د- خطر نابودى اصل دين‌

هدف نهايى امويان نابودى اصل اسلام و رجعت به جاهليت بود. يكى از دلايل روشن اين امر سخن مغيرة بن شعبه است كه وقتى از معاويه (بعد از تثبيت سلطنت مطلقه‌اش) مى‌خواهد نسبت به بنى هاشم قدرى نرمش نشان دهد، از او چنين مى‌شنود:

هيهات هيهات ... برادر قبيله تيم (ابوبكر) به خلافت رسيد و با مردم به عدالت رفتار كرد تا مُرد؛ يادش هم از دل‌ها برفت ... پس از او برادر قبيله عدى (عمر) خلافت يافت و ده سال تمام‌

[1]همان ص 174.

[2] همان، ص 174.