2- پس از معاويه، حكومت متعلق به امام حسن (ع) است. [1]

واگر براى او حادثه‌اى پيش آمد، متعلق به امام حسين (ع) است. [2]

و معاويه حقّ ندارد كسى را به جانشينى خود انتخاب كند. [3]

3- معاويه بايد ناسزا به اميرالمؤمنين على (ع) و لعنت بر او را در نمازها ترك كند. [4] و على (ع) را جز به نيكى ياد ننمايد. [5]

4- حسن‌بن‌على، معاويه‌را، «اميرالمؤمنين» نمى‌نامد ونزد اوشهادتى اقامه نخواهد كرد. [6]

5- بيت المال كوفه كه موجودى آن پنج ميليون درهم است مستثنى است و تسليم معاويه نمى‌شود. بايد هرسال يك ميليون درهم در ميان بازماندگان شهدايى كه در كنار اميرالمؤمنين در جنگهاى جمل و صفّين كشته شده‌اند، تقسيم كند و اينها همه بايد از محل خراج «دارابِجرد» [7] ادا گردد. [8]

6- مردم در هر گوشه از سرزمين خدا (شام، عراق، يمن و حجاز) بايد در امن و امان باشند.

اصحاب على (ع) در هرنقطه‌اى كه هستند در امن و امان باشند وكسى از شيعيان آن حضرت مورد آزار واقع نشود و ياران آن حضرت بر جان ومال وناموس و فرزندانشان بيمناك نباشند. به قصد جان حسن بن على و برادرش حسين و هيچ يك از اهل بيت رسول خدا (ص) توطئه‌اى چيده نشود و در هيچ يك از آفاق اسلام، ارعاب و تهديدى نسبت به آنان انجام نگيرد. [9]

قرار داد صلح در ماه ربيع الاوّل، سال 41 هجرى، حدود شش ماه پس از خلافت آن حضرت به امضا رسيد. [10]

در بعضى از منابع، متن جمله‌اى كه امام (ع) از معاويه تعّهد گرفته و در ذيل قرارداد

[1] تاريخ الخلفاء سيوطى، ص 194 و البداية والنهاية ابن كثير، ج 8، ص 41 .

[2] عمدة الطالب، ص 52.

[3] شرح نهج البلاغه، ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 22 و بحار الانوار، ج 44، ص 65.

[4] اعِیان الشِیعه، ج 1، ص 57.

[5] مقاتل الطالبيين، ص 43 و شرح نهج البلاغه ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 44.

[6] بحار الانوار، ج 44، ص 2.

[7] دارا بجرد ِیا دارابگرد همان داراب امروز است.

[8] علل الشراِیع، ص 212.

[9] بحار الانوار، ج 44، ص 65.

[10] البداية والنهاية، ابن كثير، ج 8، ص 19.