«براى آنكه نسل رسول خدا (ص) با مرگ حسن و حسين ( (ع)) منقطع نگردد.» [1]

هنگامى كه اميرمؤمنان (ع) به دست «ابْنِ مُلْجَم» ضربت خورد، امام حسين (ع) جزو چهار فرمانده سپاه چهل هزار نفرى آن حضرت بود كه در «نُخَيْلَه» اجتماع كرده بودند و نيروهاى خود را براى رفتن به شام و جنگ با معاويه آماده مى‌كردند. [2]

همگام با برادر

امام حسين (ع) در دوران امامت برادرش امام‌حسن مجتبى (ع) در تمام حوادث و جريانات، همگام و همراه او بود و كوچك‌ترين اختلافى با برادرش نداشت. سخنان آن حضرت در مقاطع مختلف و شواهد تاريخى مؤيّد اين واقعيّت است. بنابراين، گفتار برخى از مورّخان كه امام حسين (ع) را مخالف با برادرش و معترض به سياست او قلمداد كرده‌اند، عارى از حقيقت، و كذب محض است.

رفتار و اخلاق امام (ع)

امام حسين (ع) مظهر صفات پسنديده و كمالات نفسانى، و در همه جهات اخلاقى، نمونه كامل رسول‌الله (ص) بود. اينك شمّه‌اى از رفتار و مكارم اخلاقى آن حضرت:

الف- عبادت و ارتباط با خدا

با آنكه ائمّه (ص)، معصوم و مصون از هرگونه لغزش و خطا بودند، امّا بيش از همه از خدا خوف داشتند وبه عبادت و خضوع و خشوع در پيشگاه حضرت حق مى‌پرداختند.

پيشواى سوّم (ع) آن چنان از نعمتهاى دنيا ولذّتهاى مادّى دل كنده و غرق در عبادت و نيايش پروردگار شده‌بودكه‌وقتى به‌امام «زين‌العابدين (ع)» گفته شد: فرزندان پدرت چه اندكند؟ فرمود:

«من در شگفتم كه او چگونه صاحب فرزند شد، و حال آنكه در شبانه روز هزار ركعت نماز مى‌خواند. (كسى كه وقت او چنين پر بود) كجا فرصت آن داشت كه به زنان بپردازد؟» [3]

[1] – «لِئَلاّ يَنْقَطِعَ بِهِما نَسْلُ رَسُولِ اللّه (ص)». نهج‌البلاغه، خ 198. «فيض الاسلام.»

[2] - مناقب، ابن شهر آشوب، ج 3، ص 194 و نهج‌البلاغه، ذيل خطبه 182

[3] - تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 247، العقدالفريد، ج 5، ص 133 و بحارالانوار، ج 44، ص 196