امام (ع) با قرآن و دعا انس خاصّى داشت و از تلاوت آيات الهى و مناجات با پروردگار بيش از هر چيز ديگر لذّت مى‌برد. حتّى در شب عاشورا و درآن لحظات حسّاس، لذت بخش‌ترين عمل براى آن حضرت، عبادت و تلاوت قرآن و نيايش با پروردگار بود. از اين رو آن شب را از دشمن مهلت خواست تا لحظاتى بيشتر با خداى خويش مناجات كند و فرمود:

«خدا مى‌داند كه من نماز و تلاوت قرآن و دعاى زياد و استغفار را دوست مى‌دارم.» [1]

پيشواى سوم (ع) 25 بار پياده به حج رفت [2] و در مواقف مختلف اين كنگره عبادى سياسى، به دعا و نيايش مى‌پرداخت. دعاى مبارك «عَرَفَه» كه دريايى از عرفان، توحيد و ديگر معارف اسلامى در آن موج مى‌زند، نمونه بارزى از نيايشهاى آن حضرت است.»

ب- تواضع و فروتنى‌

افرادى كه داراى روح قدسى و ملكوتى هستند، متواضع و فروتن‌اند. و امام معصوم كه نمونه عالى انسانيّت و روح قدسى و ملكوتى است، الگوى تواضع مى‌باشد.

امام حسين (ع) همچون پدرش اميرمؤمنان (ع) نسبت به مردم مسلمان، به ويژه محرومان و تهيدستان فروتن بود. روزى از جايى مى‌گذشت، چشمش به چند فقير افتاد كه تكّه‌هاى نان خشكى را بر روى لباس خود ريخته مشغول خوردن هستند. امام (ع) بر آنان سلام كرد. آنان پاسخ سلام امام را دادند و آن حضرت را براى صرف غذا دعوت كردند. امام (ع) پذيرفت و در كنارشان نشست و از نانشان خورد و فرمود: «انَّ اللَّهَ لايُحِبُّ المُسْتَكْبِرينَ» [4]

سپس فرمود: من دعوت شما را پذيرفتم. شما هم دعوت مرا اجابت كنيد و به خانه من بياييد. آنان برخاستند وبه خانه امام (ع) رفتند. امام (ع) به كنيز خود دستور داد هر چه درخانه موجود است براى ميهمانان بياورد. [5]

[1] - الارشاد، مرحوم مفيد، ص 230

[2] - العقد الفريد، ج 5، ص 133، و اسدالغابه، ج 2، ص 20

[3] - براى آگاهى از متن دعاى عرفه، به مفاتيح الجنان، بخش اعمال ماه ذى الحجّه مراجعه كنيد

[4] - سوره نحل، آيه 22. در قرآن متن چنين است: (اِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرينَ)

[5] - بحارالانوار، ج 44، ص 189