ج- جود و بخشش‌

امام حسين (ع) همچون پدرش كانون جود و سخاوت و پناهگاه محرومان بود.

روزى امام (ع) به عيادت «اسامَةِبْنِ زَيْد» رفت. ديد وى پيوسته اظهار اندوه مى‌كند.

امام (ع) علت اندوهش را پرسيد.

- مبلغ شصت هزار درهم بدهكارم.

- پرداخت آن به عهده من.

- مى‌ترسم اجلم فرا رسد و هنوز دينم ادا نشده باشد.

- پيش از مرگت پرداخت خواهم كرد.

سپس دستور داد بدهكاريش را ادا نمايند. [1]

مردى باديه نشين به حضور امام (ع) رسيد و عرض كرد:

«اى فرزند رسول خدا! ديه كاملى بر عهده دارم و از پرداخت آن ناتوانم. با خود گفتم از بخشنده‌ترين مردم تقاضاى كمك كنم. و كسى را بخشنده‌تر از خاندان پيامبر (ص) نديدم.»

امام (ع) از او سه سؤال كرد و فرمود:

«با پاسخ دادن هر سؤال يك سوّم خواسته‌ات برآورده خواهد شد.»

مرد بيابان نشين، به پرسشهاى آن بزرگوار پاسخ داد. امام (ع) كيسه‌اى حاوى هزار دينار- به ضميمه انگشتر خويش كه نگين آن دويست درهم ارزش داشت- به وى بخشيد و فرمود: «با اين پول دينت را بپرداز و با پول انگشتر، هزينه زندگى‌ات را فراهم ساز.»

اعرابى در حالى كه با خرسندى از خدمت امام (ع) باز مى‌گشت اين آيه را بر لب داشت: (اللَّهُ اعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهْ). خدا داناتراست كه رسالت خود را كجا قرار دهد. [2]

د- عطوفت و مهربانى‌

پيشواى سوّم (ع) ازعطوفت و مهربانى خاصّى نسبت به انسانها برخوردار بود. حتى‌

[1] - مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 65

[2] - بحارالانوار، ج 44، ص 196، با اختصار