گاهى دشمنانش نيز از محبّت و عطوفت آن حضرت بهره‌مند مى‌شدند. «حُرِّبْنِ يَزيدِ رياحى»- اوّلين فرمانده اعزامى «عُبَيداللَّهُ بْنِ زياد» بر سر راه امام حسين (ع)- با هزار نفر با امام (ع) برخورد كرد. نيروهاى تحت امر حرّ بر اثر گرما و تشنگى فراوان در معرض هلاكت بودند.

بزرگ منشى و عطوفت امام (ع) اجازه نداد كه آنان را به همان حال رها كند. بلكه به ياران خود دستور داد همه افراد دشمن را سيراب كنند، حتى به اسبهايشان نيز آب دهند.

در اين جريان امام (ع) با دست مبارك خويش به برخى از سپاهيان حرّ، آب داد. [1]

ه- شجاعت‌

شجاعت، واژه‌اى است كه با نام امام حسين (ع) پيوند خورده است. آن حضرت معلّم شجاعت و فداكارى، و اسوه قهرمانان تاريخ و آزادمردان روزگار به شمار مى‌آيد؛ زيرا روزگار به خود نديده است كه كسى با تعداد انگشت شمارى ياور، در برابر خيل عظيمى از دشمن بايستد و هر چه از جنگ بگذرد چهره‌اش بر افروخته‌تر گردد.

امام حسين (ع) نه تنها با به شهادت رسيدن يارانش دچار ضعف و سستى نمى‌شد، بلكه همچون صاعقه‌اى كه از هرجا بگذرد، چيزى را باقى نمى‌گذارد؛ بر دشمن يورش مى‌برد و در درياى جنگ شناور مى‌شد و از مرگ انديشه نمى‌كرد.

«عَقَّاد» در باره شجاعت «حسين بن على (ع)» مى‌نويسد: «شجاعت حسين (ع) صفتى است كه ظهور آن از مثل حسين غريب نيست؛ چون پيدايش شجاعت از حسين (ع) مانند پيدايش طلا از معدن طلاست. شجاعت فضيلتى است كه حسين (ع) آن را از پدران و نياكان خود به ارث برده و براى فرزندانش به ارث گذارده است ... در ميان فرزندان آدم كسى را نمى‌توان يافت كه قلباً شجاعت و توانايى كارى را داشته باشد كه «حسين بن على (ع)» در «كربلا» انجام داد.» [2]

امام‌حسين (ع) مظهر تمامى صفات پسنديده و سجاياى اخلاقى، همچون صبر و استقامت، رضا و تسليم در برابر حق، عزّت نفس و ... بودكه براى رعايت اختصار از بيان آنها صرف نظر كرديم.

[1] - ر. ك. مقتل الحسين، خوارزمى، ج 1، ص 230

[2] - ابوالشهدا، ص 71. نشر: مطبعة السعد، مصر