امام حسين (ع) در دوران معاويه‌

دوران امامت‌

امام حسين (ع) پس از شهادت برادر بزرگوارش امام حسن مجتبى (ع) در تاريخ 28 صفر، سال 49 هجرى قمرى، در حالى كه 45 سال [1] از عمر شريفش مى‌گذشت، عهده دار مقام امامت شد. مدّت امامت آن حضرت ده سال و اندى به طول انجاميد.

امامت پيشواى سوّم (ع) از راههاى مختلفى قابل اثبات است؛ از جمله:

1- تصريح پيامبر اكرم (ص) بر امامت آن حضرت و برادرش:

«هذانِ ابْناىَ امامانِ قاما اوْقَعَدا» [2]

اين دو فرزندم (حسن و حسين (ع)) چه قيام كنند و چه بنشينند (و دست به قيام نزنند) امام و پيشوا هستند.

2- وصيّت امام حسن (ع)

امام حسن (ع) در حالت احتضار، برادرش «محمّدبن حَنَفيَّه» را فراخواند وضمن سخنانى به وى فرمود:

«آيا نمى‌دانى حسين‌بن على پس از رحلت من، امام بعد از من است و نزد خدا در كتاب، ثبت است كه اين امر را از طريق‌پدر و مادرش از رسول خدا (ص) به ارث مى‌برد؟ خدا دانست كه شما (خاندان) بهترين بندگان او هستيد؛ از اين رو، محمّد (ص) را از ميان شما برگزيد، و محمّد (ص) على (ع) را اختيار كرد، و على (ع) مرا براى امامت برگزيد، و من حسين (ع) را ....» [3]

[1] - در برخى از منابع، شهادت امام حسن (ع) سال پنجاه هجرى ذكرشده است؛ در اين صورت سنّ امام‌حسين (ع) هنگام تصدّى امامت 46 سال خواهد بود. «ر. ك. بحارالانوار، ج 44، ص 134-137.»

[2] - اعلام الورى، ص 214

[3] - بحارالانوار، ج 44، ص 174-175 و اعلام الورى، ص 214-215