سياست امام حسين (ع) در دوران معاويه‌

بدون شك، چهره‌اى همچون امام حسين (ع) كه از پستان رسالت شيرخورده و در دامن ولايت پرورش يافته است، نمى‌توانست در برابر اعمال معاويه بى تفاوت باشد؛ ولى مصلحت اسلام ايجاب مى‌كرد كه روش برادر را در پيش گيرد؛ تنها گاهى در برابر ياوه‌گوييهاى او مى‌ايستاد.

«معاويه» پس از رسيدن به خلافت، وارد كوفه شد و در سخنرانى خود در حضور امام حسن و امام حسين (ع) به امام مجتبى (ع) و پدر بزرگوارش ناسزا گفت. امام حسين (ع) بى درنگ برخاست تا پاسخ اهانتهاى معاويه را بدهد؛ ولى امام مجتبى (ع) دست برادرش را گرفت و او را نشانيد. سپس خود با بيانى رسا و كوبنده پاسخ معاويه را داد. [1]

امام حسين (ع) پس از شهادت برادرش نزديك به ده سال با معاويه معاصر بود و در اين مدّت، سياست آن حضرت در برابر دستگاه سلطنت معاويه، ادامه سياست برادرش امام حسن مجتبى (ع) بود. قيام در برابر مفاسد و جنايات معاويه را در شرايط موجود به مصلحت اسلام نمى‌ديد ولى سكوت را نيز جايز نمى‌دانست و در هر فرصت، با نوشتن نامه و يا برخورد حضورى، سياست معاويه را محكوم مى‌كرد. اينك دو نمونه:

1- معاويه پس از شهادت امام حسن مجتبى (ع) راه را براى ولايتعهدى فرزند آلوده خود «يزيد» هموار ديد؛ از اين رو، نخست از مردم شام براى وى به عنوان وليعهدى بيعت گرفت. پس از آن براى عمّالش در سراسر كشور نوشت كه بى درنگ براى «يزيد» از مردم بيعت بگيرند.

مردم مدينه و در رأس آنان «حسين بن على (ع)» از بيعت «يزيد» سرباز زدند و علناًبه مخالفت برخاستند. فرماندار مدينه «مروان بن حَكَم» جريان را به معاويه گزارش كرد.

معاويه كه مروان را در اجراى مأموريّت مورد نظر خود ضعيف مى‌ديد، بى‌درنگ او را بر كنار كرد و «سعيدبن عاص» را كه فردى جلّاد و خونخوار بود جايگزين وى نمود.

«معاويه» به فرماندار جديد خود نوشت:

[1] - مقاتل‌الطالبين، ص 46 و شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 4، ص 16 «چهار جلدى چاپ بيروت.»