از ملامت هيچ ملامت كننده‌اى بيم نداشتند. تو آنان را پس از آنكه امان دادى به ناروا كشتى.

آيا تو نبودى كه «عَمروبْنِ حَمِقْ» صحابى رسول خدا (ص) را كشتى؟ همان بنده نيكوكارى كه رنج عبادت، تنش را فرسوده و لاغر، و چهره‌اش را زرد كرده بود. تو به او امان دادى و با او پيمانى بستى كه اگر آن امان را به پرنده‌اى مى‌دادى از سر كوه (با اطمينان كامل و آرامش خاطر) فرود مى‌آمد؛ ولى تو بر پروردگارت جرى شدى و پيمانت را سبك شمردى و او را به قتل رساندى ...

آيا تو نبودى كه ماجراى «حَضْرَمِيان» را به وجود آوردى؛ همانهايى كه «زِيادِ بْنِ سُمَيَّه» درباره‌شان به تو نوشت كه: اينان پيرو دين على هستند. و تو به او نوشتى: هر كس كه بر دين على باشد او را بكش. او نيز تمام آنان را كشت و به فرمان تو آنان را پس از مرگ «مُثْلَه» [1] كرد، و حال آنكه دين على (ع) همان دين پسر عمّش رسول خدا (ص) است كه براى بر افراشتن پرچم آن، با تو و پدرت جنگ مى‌كرد و شمشير مى‌زد و درسايه همان دين، تو بر اين مسند كه اكنون در آن (به ناحق) قراردارى، جاى گرفتى ...» [2]

زمينه سازى براى قيام‌

مردم عراق بر اثر تحمّل جنگهاى متعدّد عملًا از جنگ خسته شده بودند و هر نوع برخورد نظامى با نظام حاكم را بى ثمر مى‌دانستند و در نتيجه تبليغات سوء و فريبنده معاويه، دل به صلح و سازش باحكومت وى بسته بودند و آن را مشروع مى‌دانستند.

يكى از مهم‌ترين اقدامات امام حسين (ع) در اين رابطه، اين بود كه- چه در رابطه با صلح و پيمان شكنيهاى معاويه و چه در مورد موضوعات ديگر- واقعيّتها را صريح و بى‌پرده براى مردم بيان كرد و افكار آنان را براى درك اين واقعيّتهاى تلخ و قيام و مبارزه بر ضد آن در شرايط مناسب، آماده ساخت. نامه‌هاى افشاگرانه امام (ع) به «معاويه»، سخنرانيهاى عمومى كه در موسم حج در حضور انبوه حاجيان ايراد مى‌كرد و بياناتى كه در جلسات خصوصى با ياران خود و بزرگان كوفه و مدينه داشت، نمونه‌هايى از اين موضع امام (ع) مى‌باشد.

[1] - بريدن گوشها، دماغ و ساير اعضاى بدن را مثله گويند

[2] - ر. ك. بحارالانوار، ج 44، ص 212-213 و الامامة والسياسة، ج 1، ص 180-181 نشر رضى قم