فرمانده نيروهاى دشمن كه از شهامت و دلاورى «مسلم» شگفت‌زده شده و با فزونى كشته‌هاى خويش‌از دستيابى به وى نوميد گشته بود از «عُبَيْداللّه» كمك طلبيد و پيغام فرستاد:

«گمان دارى مرا به سوى بَقّالى كوفى و يا فردى از «جرامِقَه حيره» [1] فرستاده‌اى؟ در حالى كه من با شمشيرى برّان از شمشيرهاى «محمّدبن عَبْداللّه» روبه رو هستم.»

عبيدالله سپاهى [2] به يارى وى فرستاد. [3]

«مسلم»- على‌رغم آنكه جراحاتى بر پيكرش وارد آمده بود- همچنان به پيكار ادامه مى‌داد و هر لحظه صحنه بر دشمن تنگ مى‌شد و شمار كشتگانش فزونى مى‌يافت.

نيروهاى دشمن ناگزير بر فراز بام خانه برآمدند و با پرتاب سنگ و آتش زدن چوب و پرتاب به سوى «مسلم» سعى كردند او را از پاى درآورند.

«مسلم» چون چنين ديد بر آنان تاخت و جنگ را به بيرون خانه كشاند.

دشمن كه همه تدابير و نقشه‌هاى خود را براى دستگيرى و ياقتل «مسلم» بى ثمر ديد، دست به ترفندى ديگر زد. «پسراشعث» خطاب به «مسلم» فرياد برآورد: تو در امانى، بى جهت خود را به كشتن نده.

«مسلم» كه از نيرنگ بازى و پيمان شكنى آنان آگاه بود با بى اعتنايى به امان نامه «پسر اشعث»، به پيكار خود ادامه داد و رجز خواند:

«من سوگند خورده‌ام كه آزاد كشته شوم، هر چند مرگ را ناگوار مى‌دانم ... هر مردى روزى با سختى و رنج روبه رو خواهد شد، ومن بيم آن دارم كه شما دروغ بگوييد، يا مرافريب دهيد.»»

دشمن از هر سو او را به محاصره گرفت، تشنگى طاقت فرسا و جراحات فراوان از توان «مسلم» كاسته بود. در اين هنگام فردى از پشت با نيزه بر او حمله كرد. «مسلم» نقش بر زمين شد و اسير گرديد. [5]

[1] - گروهى از ايرانيان بودند كه در صدر اسلام به موصل هجرت كردند «ر. ك. تاج العروس، ج 6 (غ - ق) ص 305.»

[2] - در «رياض المصائب، ص 266 تعداد نيروهاى كمكى پانصد نفر ذكر شده است

[3] - مقتل الحسين، مقرّم، ص 183-184

[4] - بحارالانوار، ج 44، ص 352

[5] - اللهوف، ص 23