تمامى تلاش خود را در جهت مصون ماندن از تعرّضات حكومت بكار گرفت؛ ولى حكومت «يزيد» شهر به شهر آن حضرت را تعقيب نمود و عرصه را بر وى تنگ كرد، حتّى محيط امن حرم الهى را كه حشرات و گياهان نيز در آن از امنيّت برخوردار بودند، بر فرزند رسول خدا (ص) نا امن كرد.

امام حسين (ع) در چنين شرايطى بيش از دوراه نداشت: ماندن درمكّه و يا ترك آن.

ماندن درمكّه نيز به مصلحت اسلام نبود؛ زيرا با اطّلاعاتى كه آن حضرت به دست آورده بود، توسّط تيم ترور به سرپرستى «عَمْروبنِ‌سَعيد» به طور پنهانى به قتل مى‌رسيد و كشته شدن در مكّه علاوه بر آنكه فاقد اثر ونتيجه مورد نظر امام (ع) بود، موجب شكسته شدن حرمت خانه خدا مى‌گشت. پس بايد مكّه را- با همه علاقه‌اى كه به «كعبه» وانجام مناسك حج دارد- ترك گويد. اينك به كجا رود؟

آيا به پيشنهاد سياستمدارانى مانند «ابن عبّاس» ترتيب اثر دهد و به «يمن» يا ديگر نقاط دور دست برود؟

اوّلًا، آن حضرت- همانگونه كه در پاسخ «محمدبن حنفيّه»، «ابن‌عباس» و «عبدالله زبير» اظهار كرده بود [1]- مى‌دانست كه به هركجا برود، حكومت يزيد او را رها نخواهد كرد تا آنكه بيعت كند يا كشته شود.

ثانياً، در اين صورت، چه پاسخى به مردم كوفه- كه آن همه نامه دعوت براى آن حضرت نوشتند- خواهد داد؟ آيا يك فرد عادى مى‌توانست نسبت به هيجده، يا بيست و پنج و يا چهل هزار بيعت كننده بانماينده‌اش- كه قول هرگونه همكارى با وى و دفاع از او در برابر دشمن سرسختش را داده‌اند- بى‌تفاوت باشد؟ چه رسد به حسين بن على (ع). پس تنها راهى كه در پيش روى امام (ع) قرار داشت راه عراق بود.

دعوت كوفيان و فرستاده ويژه امام (ع) به كوفه براى آن حضرت ايجاد وظيفه كرد و سبب شد كه امام (ع)- على رغم شناختى كه از كوفيان و بى وفايى آنان داشت- به خواسته آنان پاسخ مثبت دهد و حجّت را بر آنان تمام كند، تا بعدها نگويند كه ما رهبرى‌

[1] - ر. ك. مقتل الحسين، مقرم، ص 199 و الكامل فى التاريخ، ج 4، ص 38-39