امام (ع) به «حرّ» فرمود: پس كمى پيش برويم، آنگاه فرودآييم. كاروان حركت كرد و چون به «كربلا» رسيد. سپاهيان دشمن بر سر راه كاروان شهادت ايستادند و آن را متوقف ساختند.

امام (ع) از نام آن سرزمين پرسيد. [1] گفتند: «كربلا.» فرمود: سرزمين سختى وبلا. [2]

سپس خطاب به يارانش فرمود:

«فرود آييد، اينجا محلّ پياده شدن سواران ما، بار انداختن مسافران ما، كشته شدن مردان ما و ريخته شدن خونهاى ماست.» [3]

آنگاه پيشگويى پدربزرگوارش را باز گفت كه حدود 24 سال پيش در مسير خود به شام براى جنگ «صفّين»، چون بدين سرزمين رسيد فرمود: «اينجا محلّ فرود آمدن و ريخته شدن خونهاى آنان است.» وقتى معناى اين سخن راپرسيدند، فرمود: «گروهى از خاندان محمّد (ص) در اينجا فرود مى‌آيند.» [4]

و اينك- روز پنج شنبه، دوّم ماه محرّم، 61 هجرى قمرى [5]- زمان تحقق آن پيشگويى فرا رسيده است؛ وعزيزانى از خاندان رسول خدا (ص) به ظاهر تحت فشار نيروهاى نظامى دشمن و در واقع به منظور انجام تكليف الهى و فداشدن در راه اسلام در «كربلا» فرود آمدند.

[1] - لازم به يادآورى است كه اين پرسش امام (ع) از روى ناآگاهى نبود. آن حضرت مى‌دانست كه اينجا كربلا است و نيز مى‌دانست كه در اين سرزمين چه حوادثى رخ خواهد داد. هدف امام (ع) با طرح اين پرسش و پاسخ اين بود كه همراهان خود را آمادۀ جانبازى و فداكارى كند و به آنان يادآورى نمايد كه زمان تحقق پيشگويى پيامبر (ص) و حضرت على (ع) فرا رسيده است. اينگونه پرسشها در زبان محاوره - به منظور مصالحى كه سئوال كننده در نظر دارد - متداول است و حتى در قرآن نيز به چشم مى‌خورد. خداوندى كه هيچ چيز از او پوشيده نيست از حضرت موسى مى‌پرسد:(ماتِلْكَ بِيَمينَكَ يامَوسى) (سورۀ طه، آيه 17)، اى موسى اين چيست در دستت‌؟ يا از حضرت ابراهيم مى‌پرسد: (أَوَلَمْ تَؤْمِنْ) (سورۀ بقره، آيه 260) (اى ابراهيم!) مگر باور ندارى‌؟

[2] - الاخبار الطوال، ص 250

[3] - بحارالانوار، ج 44، ص 383

[4] - الاخبار الطّوال، ص 250-251. براى آگاهى بيشتر از اين پيشگوئى امام (ع) به وقعۀ صفّين، ص 141-142 و شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 3، ص 169 رجوع كنيد

[5] - مقتل الحسين، ابى مخنف، ص 94، نشر مطبعه علميه قم