درگير شد. وى پس از تسلط بر كوفه و شكست دادن دومين نيروى اعزامى از سوى حسن بن سهل به فرماندهى «عبدوس بن محمّد» موقعيّت و شهرت بيشترى پيدا كرد و در كوفه به نام خود سكّه زد و بطور رسمى زمام امور را به دست گرفت.

ابوالسّرايا پس از تسلّط كامل بر كوفه و بيرون راندن عباسيان از اين شهر، فعّاليّتهاى خود را به خارج كوفه متمركز كرد. نخست رهسپار بصره شد و آن جا را فتح نمود، سپس بر «واسط» و اطراف آن چيره گشت و كارگزاران علوى را به بصره، مكه، يمن، فارس و اهواز گسيل داشت. [1]

حسن بن سهل كه از گسترش نفوذ ابوالسّرايا موقعيت خود را متزلزل و خطرناك مى‌ديد «هرثمة بن اعين» را به مقابله با او فرستاد. هرثمه در برخوردهاى مختلفى كه با ابوالسّرايا داشت موفق شد او را شكست دهد و بسيارى از نيروهايش را بكشد و حتّى كوفه را از دست او بگيرد. خود او نيز پس از آن كه به سمت شوش گريخت و از آن جا راه جزيره را در پيش گرفت تا به رأس العين نزد خانواده‌اش برود، در ميان راه توسط نيروهاى مأمون دستگير و نزد حسن بن سهل برده شد.

وى فرمان داد او را بكشند و جسدش را به دار آويزند. [2]

تحركات ديگر علويان‌

با ظهور ابوالسّرايا و بالا گرفتن كار او، علويانى كه در عراق، شام و حجاز پنهانى و ناشناخته زندگى مى‌كردند، هر كدام از گوشه‌اى قدبرافراشته به مخالفت با دستگاه‌پرداختند.

زيد بن موسى بن جعفر (ع) كه از سوى ابوالسّرايا به فرماندهى بصره منصوب شده بود، بر ضد عباسيان قيام كرد و آنان و هوادارانشان را از شهر بيرون راند و خانه‌هايشان را به آتش كشيد و به هر يك از بنى‌عباس دست مى‌يافت دستور مى‌داد او را آتش بزنند؛ بدين جهت به «زيد النّار» [زيد آتش افروز] ملقب گشت. [3]

[1] - ر. ك: كامل ابن اثير، ج 6، ص 302-305

[2] - تاريخ طبرى، ج 8، ص 528-535؛ كامل، ابن اثير، ج 6، ص 302-307. و مقاتل الطالبيين، ص 344-366

[3] - ارشاد، مفيد، ص 286