نمى‌شد و زنانش شوهر نمى‌كردند. سوگند به خدا پدرم طعم مرگ را چشيد آن سان كه على بن ابى طالب چشيد. [1]

در كوير لوت‌

خط سير امام (ع) از اهواز تا نيشابور به اختلاف نوشته شده است. ظاهراً آن حضرت پس‌از ترك اهواز از مسير رامهرمز، اصطخر، يزد و طبس به سمت نيشابور حركت كرده‌است.

كاروان امام (ع) به هنگام عبور از كوير لوت- كه از پهناورترين و خطرناكترين كويرهاى جهان به شمار مى‌رفت و قصبه‌ها و آباديهاى بسيار كمى داشت و افرادى انگشت شمار راههاى ارتباطى آن رامى‌شناختند- دچار بى‌آبى و تشنگى سختى شدند؛ بگونه‌اى كه نزديك بود همه آنان با چهارپايانشان از فرط تشنگى تلف شوند.

در اين هنگام امام (ع) جهتى را نشان داد و فرمود: چشمه‌اى در آن سوى هست، بدانجا برويد. افراد به آن سمت كه امام فرموده بود رفتند و به آب گوارايى بر خوردند و از مرگ نجات پيدا كردند. وقتى براى بار دوم- به دستور امام (ع)- در طلب آب به آنجا رفتند اثرى از چشمه نديدند. [2]

در نيشابور

موكب امام رضا (ع) هنگام ورود به نيشابور- كه در آن زمان از شهرهاى آباد و پرجمعيت بود و مركز علم و فرهنگ و پايگاه اهل حديث به شمار مى‌رفت- با استقبال گرم انبوه علاقمندان و دانش دوستان روبه رو شد. ابو زَرْعَه و محمد بن اسلم طوسى دو تن از رجال علم و حافظان حديث در وسط خيابان جلوى موكب امام (ع) را گرفته عرض كردند:

اى بزرگوار، فرزند بزرگواران، اى پيشوا و فرزند پيشوايان، اى سلاله پاك و اى يادگار شجره نبوّت! تو را به حق پدران پاك و دودمان بزرگوارت، چهره مباركت را بر ما بنمايان و از پدرانت براى ما حديثى نقل كن.

[1] - عيون اخبار الرضا (ع)، ج 2، ص 233

[2] - همان، ص 234 و مسند الامام الرضا (ع)، ج 1، ص 56 و 184