زيارت، ديدارى است مشتاقانه با آن كس كه دوستش داريم و گرامى‌اش مى‌شماريم.

زيارت، ايجاد ارتباط قلبى و معنوى «زائر» با اولياء و حجتهاى الهى است.

زيارت، اعلام حيات جاودانه «مزور» توسط «زائر» است؛ چه آن كه اگر او را مرده بى‌خاصيّت مى‌پنداشت به ديدارش نمى‌شتافت و به آستانش توسل نمى‌جست و به محضرش سلام نمى‌داد.

زيارت، وفاى به عهدى است كه هر مأمومى با امام خود بسته است. در حديثى از حضرت رضا (ع) نقل شده است:

«انَّ لِكُلِّ امامٍ عَهْداً فى عُنُقِ اوْلِيائِه‌ وَ شيعَتِه‌ وَ انَّ مِنْ تَمامِ الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ زِيارَةُ قُبُورِهِمْ فَمَنْ زارَهُمْ رَغْبَةً فى زِيارَتِهِمْ وَ تَصْديقاً بِما رَغِبُوا فيهِ كانَ أَئِمَّتُهُمْ شُفَعائَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ.» [1]

براى هر امامى در گردن دوستان و شيعيانش پيمانى است. وفاى به اين پيمان وقتى تمام و كامل است كه قبرهايشان زيارت شود. كسى كه امامان را مشتاقانه زيارت كند و آنچه را كه مورد خواست و رغبت آنان بوده تصديق نمايد، آنان در روز رستاخيز شفيع او خواهند بود.

اين روايت شريف علاوه بر آن كه زيارت امامان (ع) را متمّم و مكمّل وفاى عهدى مى‌داند كه مأموم با امام خود بسته است، به دو شرط اساسى زيارت اشاره كرده است.

نخست آن كه زيارت بايد با شوق و رغبت- كه ثمره معرفت كامل به مزور و مفترض‌الطاعة دانستن اوست- باشد؛ و ديگر آن كه آنچه مورد خواست و رغبت «مَزُور» است بايد مورد تصديق و پذيرش «زائر» باشد.

اگر زيارت قبور اولياء الهى با شوق و معرفت انجام گيرد تأثير شگرفى در غفلت‌زدايى از روح انسان و جلوگيرى از فروافتادن «زائر» در دام ماديات و خودپرستى خواهد داشت؛ چه آن كه بارگاه ملكوتى آنان محلّ نزول رحمت خدا، جايگاه آمد و شد فرشتگان الهى، معبد صالحان، مقصد عارفان و مصداق كامل اين سخن الهى است:

[1] - وسائل الشيعه، ج 10، ص 253