وَ لا مِنْ خَلْفِه‌، تَنْزيلٌ مِنْ حَكيمٍ حَميدٍ». [1]

قرآن، ريسمان محكم خداوند و دستگيره استوار و راه روشن و مستقيم اوست كه انسان را به بهشت رهنمون مى‌سازد و از دوزخ رهايى مى‌بخشد.

قرآن، با گذشت زمان كهنه نمى‌شود و با فزونى قرائت و تلاوتش از ارزش نمى‌افتد؛ زيرا قرآن براى زمانى مخصوص و معين قرار داده نشده بلكه حجّت و برهان براى همه انسانها در همه زمانهاست كه هيچ گونه باطلى، نه از پيش رو، و نه از پشت سر، به سراغ آن نمى‌آيد چرا كه از سوى خداوند حكيم و شايسته ستايش نازل شده است.

پيشواى هشتم (ع) علاوه بر آنكه خود همدم با قرآن بود به پيروى از جدّ بزرگوارش رسول خدا (ص)- كه امّت خويش را به هنگام روى آوردن فتنه‌ها به چنگ زدن به ريسمان محكم قرآن توصيه مى‌كرد [2]- پيروان خود را به هنگام گرفتارى و احساس بيم و خطر به روى آوردن به كتاب الهى سفارش كرده مى‌فرمود:

«اذا خِفْتَ امْراً فَاقْرَأْ مِأَةَ آيَةٍ مِنَ الْقُرْآنِ مِنْ حَيْثُ شِئْتَ ثُمَّ قُلْ: اللَّهُمَّ اكْشِفْ عَنِّى الْبَلاءَ ثَلاثَ مَرّاتٍ» [3]

هر گاه از چيزى ترسيدى صد آيه از قرآن مجيد را از هر جا كه خواستى تلاوت كن، سپس سه بار بگو: «اللَّهُمَّ اكْشِفْ عَنِّى الْبَلاءَ».

3- زهد و ساده زيستى‌

«زهد» و دلبستگى نداشتن به دنيا و زخارف آن يك فضيلت اخلاقى ارزشمند براى همه انسانهاى كمالجو است، در مقابل «رغبت» به معناى تمايل و علاقمندى و دلبستگى به دنيا يك رذيلت و صفت مذموم اخلاقى به شمار مى‌رود.

اين فضيلت در زندگى مردان الهى به عنوان يك اصل اساسى و اجتناب ناپذير مطرح است. در دعاى شريف ندبه مى‌خوانيم:

[1] - عيون اخبار الرضا (ع)، ج 2، ص 137

[2] - ر. ك: تفسير عياشى، ج 1، ص 2

[3] - مكارم الاخلاق، ص 363