اين مسأله، احمد بن عمر را- كه موقعيت معيشتى سابق خود را از دست داده بود- به ارزش واقعى ايمان و خطّ فكرى و ارتباطش با اهل بيت (ع) متوجه مى‌سازد و يادآور مى‌شود كه دشمنان با همه ثروت و امكاناتى كه دارند، وقتى بيراهه مى‌روند، فاقد ارزش مى‌شوند. بر عكس، ارزش در خط فكرى سالم و ارتباط با خداست.

در دعاى شريف «عرفه» از زبان امام حسين (ع) در اين ارتباط، جمله بسيار گهربار و ارزشمندى آمده است:

«ماذا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَاالَّذى‌ فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ، لَقَدْ خابَ مَنْ رَضِىَ دُونَكَ بَدَلًا وَ لَقَدْ خَسِرَ مَنْ بَغى‌ عَنْكَ مُتَحَوِّلًا» [1]

چه چيزى را يافته آن كه تو را از دست داده است، و چه چيزى را از دست داده آن كه تو را يافته است؟ هر كس به هر چه جز تو خشنود گشت به آرزويش نرسيد و هر كس روى طلب از تو گردانيد دچار زيان شد!

3- نظارت بر كار خادمان‌

امام رضا (ع) ضمن حشر و نشر با غلامان و زيردستان، اعمال و رفتار آنان را زير نظر داشت و در هر مورد تذكرات و هشدارهاى لازم را به آنان مى‌داد. به اين دو مورد توجه كنيد:

ياسر، خادم امام (ع) مى‌گويد:

روزى غلامان قبل از آن كه ميوه‌ها را كامل بخورند آنها را دور انداخته بودند. امام (ع) به آنان فرمود: سبحان اللّه! اگر شما از آن بى‌نيازيد، كسانى هستند كه به آن محتاجند. آن را به كسى بدهيد كه نيازمند آن است! [2]

سليمان بن جعفر جعفرى مى‌گويد:

امام رضا (ع) از كنار غلامانش كه مشغول ساختن اصطبل چارپايان بودند گذشت، ديد

[1] - مفاتيح الجنان، اعمال روز عرفه

[2] - بحارالانوار، ج 49، ص 102