مى‌رساند، و همه نشان دهنده هدفدارى حضرت در همه برخوردهايش مى‌باشد.

2- بى‌اعتنايى نسبت به مستكبران‌

حضرت على بن موسى (ع) به همان مقدار كه نسبت به مستمندان و زير دستان لطف و محبّت داشت و در برابر آنها متواضع بود، با مستكبران و طاغوتهاى زمان خود با بى‌اعتنايى و از موضع قدرت برخورد مى‌كرد. به عنوان نمونه به برخورد آن حضرت با «فضل بن سهل» وزير مأمون توجّه كنيد:

فضل بن سهل، ملقب به «ذوالرياستين» [1]، به حضور امام رضا (ع) رسيد. يك ساعت بر سر پا ايستاد (و امام (ع) به او اعتنايى نكرد) تا آن كه سربلند كرد و به او فرمود: چه حاجتى دارى؟ گفت: سرور من! اين نامه‌اى است كه اميرالمؤمنين، مأمون، براى من نگاشته است [2]؛ و شما كه وليعهد مسلمانان هستيد سزاوارتريد كه همسان با عطاياى مأمون مرا مشمول بخششهاى خود سازيد.

امام (ع) فرمود: نامه (مأمون) را بخوان، و آن نامه بر روى پوستى بزرگ نوشته شده بود. فضل مدت زيادى بر سر پاى ايستاد تا از خواندن نامه فارغ شد. حضرت فرمود: اى فضل! اگر تقواى الهى پيشه كنى و از مخالفت اوامر او براى هميشه بپرهيزى همانند آنچه در اين نامه آمده ما نيز به تو مى‌دهيم. [3]

امام (ع) ضمن بى‌اعتنايى به اين فرد رياست‌طلب و خودخواه و اجازه ندادن به او براى نشستن، با بيانى كوتاه و تعريض آميز، نقشه فضل را خنثى كرد و آرزوى او را بر باد داد؛ چندان كه وى، مأيوسانه و با حالتى سرافكنده و خفّت آميز محضر امام (ع) را ترك كرد.

[1] - ذوالرياستين يعنى داراى دو رياست و چون فضل هم سمت وزارت را داشت و هم فرماندهى سپاه مأمون را، بدين جهت به اين‌لقب ناميده شد

[2] - مأمون در اين نامه هر آنچه كه فضل از اموال، قطايع و پست و مقام از او درخواست كرده بود به وى داده و همۀ آرزوهاى او رابرآورده بود

[3] - الانوار البهيّة، ص 182