داشت پرسيد: جانم به فدايت! بسيار مايلم بدانم موقعيت و منزلتم نزد تو چگونه است؟

حضرت فرمود: «انْظُرْ كَيْفَ انَا عِنْدَكَ» (به نفست مراجعه كن و) ببين من نزد تو چه موقعيّت و منزلتى دارم. [1]

2- و نيز او گويد:

به امام رضا (ع) عرض كردم: مرا از دعا فراموش نكنيد. فرمود: آيا مى‌پندارى تو را فراموش كنم؟

من در انديشه فرو رفتم و با خود گفتم: او براى پيروانش دعا مى‌كند. من هم جزو شيعيانش هستم. (از اين جهت در پاسخ) گفتم: نه. شما مرا فراموش نمى‌كنيد.

فرمود: از كجا اين را دانستى؟

گفتم: من از شيعيان شما هستم. شما هم كه براى آنها دعا مى‌كنيد (در نتيجه براى من هم دعا مى‌كنيد).

حضرت فرمود: آيا جز اين، چيز ديگرى مى‌دانى؟ گفتم: نه. فرمود:

«اذا أَرَدْتَ انْ تَعْلَمَ مالَكَ عِنْدى‌، فَانْظُرْ الى مالى‌ عِنْدَكَ»

وقتى خواستى بدانى نزد من چه جايگاه و موقعيّتى دارى، (بر نفست رجوع كن و) بنگر: من نزد تو چه جايگاه و منزلتى دارم. [2]

ملاحظه: معيارى كه امام (ع) در اين دو روايت ارائه داده است يك معيار اساسى و همگانى است و هر كس در هر جا و در هر شرايطى مى‌تواند خود را بدان محك بزند.

ميزان محبوبيّت و مقبوليّت او نزد امام زمانش كه هر هفته دو بار- روزهاى دوشنبه و پنج شنبه- اعمالش به محضر آن گرامى عرضه مى‌شود، به ميزان ارج و منزلتى است كه حجة بن الحسن (عج) نزد او دارد.

اگر شيعه‌اى در اين دوران (غيبت كبرى) به وظايف شرعى خود- كه زمينه‌ساز ظهور حضرت مهدى (عج) است- عمل كند و منتظر فرج آن حضرت باشد و براى ظهورش دعا كند و رابطه ولايى خود را با آن گرامى حفظ نمايد، بطور قطع امام عصر (عج) نيز به ياد او خواهد بود و او را مشمول عنايات و دعاهاى خويش قرار خواهد داد.

[1] - عيون اخبار الرضا (ع)، ج 2، ص 54

[2] - كافى، ج 2، ص 652