عبارتند از:

1- الهام از سوى خدا

يكى از اوصاف ائمّه (ع) در روايات، «مُحَدَّثْ» بيان شده و «محدث» به كسى كه سخن فرشته را مى‌شنود ولى او را نمى‌بيند تفسير شده است. زراره از امام باقر (ع) درباره منزلت «امام» پرسيد. فرمود:

«يَسْمَعُ الصَّوْتَ وَ لا يَرى‌ وَ لا يُعايِنُ الْمَلَكَ». [1]

امام، صدا (ى فرشته) را مى‌شنود ولى او را (در بيدارى) نمى‌بيند.

امام رضا (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

«الْأَئِمَّةُ عُلَماءٌ صادِقُونَ مُفَهَّمُونَ مُحَدَّثُونَ». [2]

ائمه (ع) دانشمندان، راستگويان، فهميدگان (و الهام گيرندگان) و محدّثان رو دريابندگان حديث از غيب) اند.

اين گونه بيانات، بر ارتباط آن بزرگواران با عالم غيب و تغذيه علمى از سرچشمه وحى، صراحت دارد.

2- رسول خدا (ص) و امامان پيشين‌

در روايات بر دو مطلب تصريح شده است. نخست اينكه ائمه عليهم السّلام بعضى از بعضى ديگر، علم را به‌ارث مى‌برند [3]، و ديگر آنكه امامان (ع)، وارث علوم رسول خدا (ص) و همه پيامبران و اوصياى پيشين هستند. [4]

بخش عظيمى از روايات ائمه از جمله امام رضا (ع) را رواياتى تشكيل مى‌دهد كه از رسول خدا (ص) يا امامان پيشين (ع) نقل كرده‌اند. به عنوان نمونه جابربن يزيد جعفى‌

[1] - كافى، ج 1، ص 176

[2] - همان، ص 271

[3] - ر. ك: كافى، ج 1، ص 221-223

[4] - همان، ص 223-226