بعد ادامه داد:

«اى قوم، شما چاره‌اى نداريد جز اينكه فرمانده‌اى برگزينيد كه به او پناه بريد و پرچمدارى كه دورش جمع شويد. من نظر خود را گفتم و از خدا آمرزش مى‌خواهم.» «1»

رفاعه، عبدالله بن وال و عبدالله بن سعد نيز به نوبه خود سخن گفتند و ضمن تاييد سخنان مسيّب، سليمان را براى اميرى پيشنهاد كردند واين پيشنهاد مورد قبول واقع شد.

سليمان بزرگ شيعيان كوفه، صحابى رسول خدا، يار باوفاى امير مؤمنان، امام مجتبى و امام حسين عليهم السلام بود. اولين مجلس شيعيان كوفه براى دعوت امام حسين در منزل وى بود. او از شجاعان عرب و داراى قوت جنگى و عقيدتى بود و در زمان حضرت امير فرماندهى جناج راست پياده نظام را در صفين به عهده داشت با توجه به اين سابقه درخشان بود كه توابين همگى فرماندهى وى را پذيرفتند. «2»

سليمان ياران را خطاب كرد:

«... بپاخيزيد كه خدايتان خشمگين است و تا خشنودى خدا را كسب نكرده‌ايد به سوى زن و فرزند باز مگرديد به خدا قسم، گمان نمى‌كنم جز با كشتن قاتلان فرزند زاده رسول خدا يا مرگ در راه اين هدف، خدا راضى شود. هان اين ياران، از مرگ نهراسيد زيرا به خدا قسم هيچ كس از مرگ نترسيد مگر اينكه ذليل و خوار شد. مانند پيشينيان از بنى‌اسرائيل باشيد كه- بعد از ارتكاب گوساله پرستى- پيامبرشان به آنان گفت: «اى قوم شما با گوساله پرستى به خويش ستم كرديد، به سوى خدا توبه كنيد و- براى محقق شدن توبه- خود را بكشيد كه اين نزد خالقتان بهتر است» «3» ... «4»

بدين ترتيب شيعيان كوفه براى انتقام گيرى از قاتلان فرزند رسول خدا اجتماع كردند ولى چون شرايط مناسب نبود و ابن زياد و نيروهايش بر كوفه تسلط كامل داشتند، فعاليت خود را در بُعد تبليغى و تهيه امكانات آن هم به طور مخفى و زيرزمينى آغاز كردند و سليمان، عبدالله بن وال را مسؤول جمع‌آورى اعانات و كمك هاى مالى اهدايى كرد.

بعد از اين جلسه، سليمان به شيعيان بصره و مداين نامه نوشت و آنان را به‌