اولين بار شعار آنان «يا لَثارات الْحُسَيْنِ: اى خونخواهان حسين» بود. «1» متاسفانه كوفيان باز هم پيمان شكنى كردند و از شانزده هزار نفر كه با سليمان بيعت كرده بودند، تنها چهار هزار نفر در لشكرگاه كوفه حاضر شدند و بعد از چند روز انتظار نيز بيش از هزار نفرى بدانان نپيوست. «2»

عبدالله بن يزيد، حاكم كوفه، پيشنهاد داد كه همگى در كوفه بمانند و دست در دست هم با لشكر ابن زياد بجنگند ولى سليمان نپذيرفت. باز پيشنهاد كرد مدتى صبر كنند تا سپاهى عظيم به همراه آنان روانه كند، ولى اين پيشنهاد نيز رد شد. «3»

سليمان قبل از حركت، خط مشى خود را چنين ترسيم كرد:

«هر كس براى طلب رضاى خدا و ثواب آخرت خارج شد، از ماست و ما از اوييم و رحمت خدا در مرگ و زندگى بر او باد و هركس باميد دنيا و محصول دنيا خارج شده بداند كه ما به دنبال غنيمتى جز رضاى خدا نيستيم و با ما هم طلا، نقره، خَز و حريرى نيست. ماييم و شمشيرهايمان بر دوش و نيزه‌هايمان بر كف و توشه‌اى به قدر رسيدن به دشمن. هر كس غير از اين را طالب است با ما همراه نشود.»

ياران وى همگى فرياد كشيدند:

«ما نه طالب دنياييم و نه دنيا خواه. ما براى توبه و خونخواهى دختر زاده رسول خدا قيام و خروج كرده‌ايم.» «4»

بعضى از ياران سليمان مطرح كردند كه مگر نه اين كه ما براى جنگ با قاتلان امام حسين (ع) قيام كرده‌ايم پس چرا در حالى كه قاتلان آن حضرت همچون عمربن سعد و ديگران در كوفه‌اند، از آن خارج شويم و آنان را واگذاريم. سليمان جواب داد كه:

«قاتل واقعى امام حسين (ع) كسى است كه لشكرها تهيه ديد و براى مبارزه با امام روانه كرد و از امان دادن به امام خوددارى ورزيد و او عبيدالله بود. اگر عبيدالله و شاميان را شكست داديم، آن وقت مبارزه با كوفيان سخت نخواهد بود و اگر هم كشته شديم، در جنگ با ام‌الفساد كشته شده‌ايم. از