با توجه به اين شرايط، صحت روش امام و اهميت آن آشكار مى‌شود. امام توانست با اين روش بقيه مردان اهل بيت و تعداد كم شيعيان را براى انجام رسالتِ گسترش مكتب اهل بيت حفظ كند و به كادرسازى بپردازد به طورى كه در اواخر عمر شريف آن حضرت، شيعه از انزوا و انقراض نجات يافت.

احتمالًا امام سجاد در اواخر دوران امامت خويش زمينه را براى بعضى تعرضهاى آشكار و صريح به حكومت مناسب ديده است و جلوه‌هاى تعرض آميز رفتار امام- كه به خواست خدا بعداً خواهد آمد- مربوط به آن دوران است.

رؤوس برنامه‌هاى امام در دوران سازندگى (مرحله سوم) بر چند محور استوار بود:

الف- زنده نگه داشتن خاطرات عاشورا و ابلاغ پيام آن‌

امام سجاد (ع) نسبت به اين واقعه حساس تاريخ شيعه، مسؤوليت خطيرى احساس مى‌كرد و خود را موظف مى‌داشت كه با ياد آوريهاى فراوان و پى در پى، اين خاطره تحرّكزا و انقلاب خيز را در تاريخ ثبت كند تا منشأ الهام آزادمردى و رشادت براى هميشه و چراغ روشنگر راه آزاديخواهان و حق طلبان باشد. گرچه امامان ديگر نيز چنين وظيفه‌اى احساس مى‌كردند ولى امام سجاد مسؤوليت بيشترى داشت؛ چون زمان ايشان پيوسته به واقعه عاشورا بود و اقدام او مانع از فراموش شدن حادثه مى‌گرديد. بايد به اين نكته نيز توجه داشت كه دستگاه حاكم به شدت علاقه‌مند بود كه واقعه عاشورا به عنوان قيامى عليه خليفه خدا قلمداد شود كه سركوبى آن حقّ و وظيفه خليفه و دستگاه خلافت بوده است و وقتى در اين جهت شكست خوردند و ناكام شدند، بنايشان بر محو و به فراموشى سپردن آن واقعه بود. ابن زياد و يزيد در ابتدا افتخار مى كردند كه چنين جنايتى را مرتكب شده‌اند و در ملأعام و در مجالس عمومى خويش آن را اظهار مى‌داشتند ولى وقتى روشنگريهاى اهل بيت واقعيت قضايا را آشكار كرد و مردم فهميدند كه چه جنايتى به دست آنها واقع شده است، يزيد تغيير جهت داد و ابن‌زياد را لعنت كرد و وقايع عاشورا را اتفاقاتى برشمرد كه بر خلاف خواست او واقع شده و اشتباهى بوده كه بايد جبران شود و فراموش گردد.