امام سجاد (ع) نيز كه اهميت اين حادثه را در رسوا سازى حاكميتهاى جور مى‌دانست تا آخر عمر شريفش در جهت زنده نگه داشتن ياد اين جهاد مقدس كوشيد.

امام صادق ايشان را يكى از گريه كنندگان «1» جهان شمرده و مى‌فرمايد:

«بيست يا چهل سال (ترديد از راوى است) بر مصيبت پدرش گريه كرد و هيچگاه طعامى براى وى نياوردند مگر اينكه حضرت با مشاهده آن گريه كرد تا اينكه يكى از دوستان حضرت عرض كرد:

فدايت شوم، اى فرزند رسول خدا مى‌ترسم خود را هلاك كنى.

امام فرمود: من شكوه غم و اندوه خويش را به پيش خداوند مى‌برم و از خدا مى‌دانم چيزى را كه شما نمى دانيد. «2» هرگاه كشته شدن فرزندان فاطمه را ياد مى‌كنم، بى‌اختيار بغض گلويم را مى‌گيرد و اشكم جارى مى‌شود.» «3»

امام سجاد (ع) علاوه بر گريه و ديگر روشها- در صفحات بعد ان شاء الله توضيح داده خواهد شد- هرگاه زمينه را براى يادآورى خاطره عاشورا مناسب مى‌ديد، آنرا ياد مى‌كرد و در اذهان حكّ مى‌نمود. آن بزرگوار مكرّر داستان آن قوم از بنى‌اسرائيل را كه حرمت حكم روز شنبه را شكستند و به صيد ماهى پرداختند و به كيفر اين گناه مسخ و بوزينه گرديدند «4» را حكايت مى‌كرد و در آخر مى‌فرمود:

«خداوند آن قوم را به خاطر صيد ماهى منع كرد! پس چگونه مى‌بينى نزد خدا حال قومى را كه اولاد رسول خدا صلى الله عليه و آله را كشتند و حريمش را هتك كردند؟ «5»

ب- نشر مبانى اعتقادى و فرهنگى شيعه‌

دومين محور فعاليت امام، نشر مبانى اعتقادى و فرهنگ اسلام اصيل بود. فرهنگ شيعه، همان فرهنگ اسلام ناب بود كه از طرف دستگاه حاكم مورد تحريف قرار مى‌گرفت و امام خود را موظف به تبيين و بازآموزى آن مى‌ديد و بيشتر دعاها و بيانات‌