ادعاى امامت نداشتند و اگر هم ادعا مى‌كردند، فساد ادعاى آنان بر همگان روشن بود و تنها مدعى امامت، حضرت سجاد بود پس او امام حق است.

3- به مقتضاى اخبار و روايات، امامت منصبى است منحصر در عترت رسول خدا و اهل بيت آن حضرت؛ و از مردان اهل بيت بعد از امام حسين (ع) كسى جز امام سجاد و محمد بن حنفيه ادعاى امامت نكرد. بطلان ادعاى محمد آشكار است زيرا علاوه بر اينكه از نسل پيامبر و عترت رسول خدا نبود، نصّ و دليلى هم بر امامت او نيست پس امام فقط حضرت سجاد است و وقتى هم در ظاهر با امام سجاد (ع) منازعه كرد، حجرالاسود بر امام بودن امام سجاد (ع) شهادت داد.

البته محمد بن حنفيه فرزند امير المومنين عليه السلام و از مردان بزرگ تاريخ اسلام است. از امام على (ع) نقل شده:

«محمدها ابا دارند از اينكه نافرمانى خدا كنند. گفته شد: يا امير مؤمنان، محمدها چه كسانى هستند؟ فرمود: محمد بن جعفر، محمدبن ابى بكر، محمد بن ابى حذيفه و محمد بن امير مؤمنان فرزند حنفيّه (حنفيّه لقب مادر محمد بوده كه از قبيله بنى حنيفه بود).» «1»

وقتى امام على (ع) تصريح مى‌كند كه آنها از گناه ابا دارند معلوم مى شود كه محمد از اينكه به ناحق ادعاى امامت كند ابا داشته زيرا اين بزرگترين گناه بوده است و معلوم مى‌شود منازعه او با امام سجاد يك منازعه صورى بوده تا به كسانى كه مردّد بوده‌اند يا او را امام مى‌دانسته اند بفهماند كه امام بر حق على بن الحسين عليه السلام است. امام باقر (ع) مى‌فرمايد:

«وقتى امام حسين عليه السلام به شهادت رسيد، محمد بن حنفيّه امام سجاد (ع) را به خلوت طلبيد و عرض كرد: اى برادر زاده مى‌دانى كه رسول خدا امامت و وصايت بعد از خودش را براى على بن ابيطالب سپس امام حسن و بعد از آن امام حسين عليهم السلام قرار داد و پدرت- كه درود و رضايت خدا بر او باد- نيز كشته شد در حالى كه كسى را وصى خود قرار نداد و من عموى تو و همتاى پدرت مى‌باشم و با توجه به سن و سابقه‌ام نسبت به امامت سزاوارترم پس در وصايت و امامت با من مخالفت و نزاع مكن.

على بن الحسين به او فرمود: از خدا بترس و چيزى را كه حق تو نيست ادعا مكن. نصيحت مى‌كنم‌