سفاح، براى تثبيت پايه‌هاى لرزان حكومت خود و برداشتن اين دو خطر اساسى ازسر راه، دست به كار شد. فرماندهان وكارگزاران وى در شهرها مأموريت يافتند به جستجوى خانه به خانه بنى اميّه بپردازند و آنان را در هر كوى و برزنى كه يافتند به فجيع‌ترين شكل به قتل برسانند. آنان نيز چنين كردند. مورخان نوشته‌اند: سفّاح هشتادنفر از امويان را به بهانه مهمانى و دادن جايزه، دعوت كرد، سپس فرمان قتل همه آنان را صادر كرد. پس ازآن فرشى بر روى اجساد نيمه‌جان آنان انداخت و مشغول خوردن غذا شد و آنان در زير فرش، آخرين نفس خود را مى‌كشيدند و فرياد مى‌زدند.

وى چون از غذا خوردن فارغ شد گفت: تاكنون غذايى گواراتر از اين نخورده بودم. [1]

سفّاح، با ايجاد و تشديد جوّ ناامنى براى امويان و كشتار گروه زيادى از آنان وحتى نبش قبر مرده‌ها وسوزاندن پيكرهايشان، مانع نخست را تاحد زيادى ازسر راه حكومت خود برداشت و شهرها را از لوث وجود امويان پاك كرد.

كشتار مردم توسط سفّاح به بنى اميه محدود نمى‌شد. وى به حدى در اين سياست، افراط كرد كه لقب «سفّاح» (بسيار خونريز) به خود گرفت. احمد امين مى‌نويسد:

زندگى سفّاح با خونريزى و سركوبى مخالفان توأم بود. [2]

كارگزاران او چون: محمد بن اشعث در مغرب، صالح بن على در مصر، خازم بن خزيمه وحميد بن قحطبه و ... مجريان اين سياست خليفه بودند. سياست خشن سفّاح نه تنها خشم مردم را برانگيخت، بلكه برخى از طرفداران ايشان را نيز وادار به موضعگيرى كرد. شريك بن شيخ مهدى كه ازمبلغان وداعيان عباسيان بود، با بيش از سى هزار نفر از ياران خود در سال 133 در بخارا بر ضدّ سفّاح قيام كرد و به نبرد با ابو مسلم پرداخت.

وى انگيزه قيام خود را خونريزى خليفه عباسى و دشمنى وى با حق ذكر كرد وگفت:

ما با خاندان محمد (عباسيان) بيعت نكرديم كه خون بريزند و برخلاف حق رفتاركنند.

[1] - الشيعة والحاكمون، ص 138 والفخرى، ص 151- 152 با اندكى اختلاف.

[2] - ضحى الاسلام، ج 1، ص 105 به نقل: الحياة السياسية للاامام الرضا( ع) ص 86.