- يكصدهزار نفر!؟

- بلى و (شايد) دويست هزار نفر.

- دويست هزار!؟

- آرى و (شايد) نيمى از جهان (اسلام)

امام ساكت شد؛ سپس فرمود: آيا امكان دارد با من تا «ينبعُ» [1] بيايى؟

عرض كردم: بلى. همراه امام (ع) رهسپار «يَنْبع» شديم ...

درآنجا پسر بچه‌اى گله بز را مى‌چرانيد. امام صادق (ع) به گلّه نگريست و خطاب به من فرمود: سوگند به خدا اى سدير! اگر تعداد شيعيان من به اندازه اين بزها بود، برجاى نمى‌نشستم.

من بزها را شمارش كردم، تعدادشان هفده رأس بود.» [2]

از اين حديث شريف استفاده مى‌شود كه امام صادق (ع) اگر از حمايت برخوردار بود و يارانى داشت كه به يارى آنان مى‌توانست حكومت اسلامى را تشكيل دهد و در پرتو آن، آرمانها واهداف اسلامى را تحقق بخشد برجاى نمى‌نشست و براى دستيابى به حكومت كه حق مشروع و مسلم آنان بود دست به قيام مسلحانه مى‌زد.

علويان وامام صادق (ع)

برخوردار نبودن امام صادق (ع) از حمايت نظامى مردم به منظور تشكيل حكومت اسلامى اختصاص به مردم عادى نداشت، بلكه حتى علويان نيز كه شناخت بيشترى از آن حضرت و شايستگى‌اش براى خلافت داشتند- بجز زيدبن على وتعداد اندكى ديگر او را در اين امر يارى نمى‌كردند. عبداللّه بن حسن معروف به «عبدالله محض» و دو فرزندانش محمّد (معروف به نفس زكيّه) و ابراهيم از چهره‌هاى برجسته و موجه دودمان علوى دراين دوره بودند و درميان ديگر علويان و عباسيان و عموم مردم موقعيّت ممتاز و

[1] - يَنْبعُ، نام محلى است بين مكه و مدينه كه داراى چشمه‌هاى آب، زمينهاى مزروعى و نخلستانهاى فراوان بود( معجم البلدان، ج 5، ص 450).

[2] - كافى، ج 2، ص 242.