و عزّت مؤمنان است. امامت، اساس و ريشه فزاينده اسلام و شاخه بلند آن است.

و درباره «امام» مى‌فرمايد:

«بِالْامامِ تَمامُ الصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ وَالصِّيامِ وَ الْحَجِّ وَ الْجَهادِ؛ وَ تَوْفيرُ الْفَيْئىِ وَ الصَّدَقاتِ؛ وَ امْضاءُ الْحُدُودِ وَ الْاحْكامِ؛ وَ مَنْعُ الثُّغوُرِ وَالْأَطْرافِ.

الْامامُ يُحِلُّ حَلالَ اللَّهِ، وَ يُحَرِّمُ حَرامَ اللَّهِ، وَ يُقيمُ حُدُودَ اللَّه، وَ يَذُبُّ عَنْ دِينِ اللَّهِ، وَ يَدْعوُ الى‌ سَبِيلِ رَبِّهِ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ الْحُجَّةِ الْبالِغَةِ. الْامامُ كَالشَّمْسِ الطَّالِعَةِ الُمجَلِّلَةِ بِنوُرِها لِلْعالَمِ وَ هِىَ فِى الْافُقِ بحَيْثُ لا تَنالُها الْايْدى وَ الْابْصارُ» [1]

تماميت و كمال نماز، زكات، روزه، حج و جهاد به بركت وجود امام است. امام افزايش دهنده ثروت عمومى و صدقات، اجرا كننده حدود و مقررّات الهى و پاسدار مرزهاست.

امام حلال خدا را حلال و حرام خدا را حرام، حدود الهى را اجرا، و از دين خدا دفاع مى‌كند و مردم را با حكمت و اندرز نيك، و حجّت رسا به سوى راه پروردگارش فرا مى‌خواند.

امام همچون مهر تابنده‌اى است كه با نورش جهان را روشن مى‌كند و [خود] بر جايگاه بلندى قرار دارد؛ بگونه‌اى كه دستها و چشمها بدان راه ندارد.

پيشواى ششم در روايتى وجود اميرمؤمنان (ع) را در فضل و مرتبت، همتاى پيامبر (ص) دانسته مى‌فرمايد:

«جَرى‌ لَهُ مِنَ الْفَضْلِ ما مِثْلَ جَرى‌ لُمحَمَّدٍ (ص)»

همه فضائل و امتيازات پيامبر (ص) را على (ع) نيز دارا بود.

سپس از قول اميرمؤمنان (ع) نقل مى‌كند كه فرمود:

«وَلَقَدْ حُمِلْتُ عَلى‌ مِثْلِ حُموُلَتِهِ»

خداوند همه تعهدات و مسؤوليتهاى واگذارى به رسول خدا [بجز رسالت‌] را به من نيز واگذار كرده است.

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 200.