امام صادق (ع) در بخش ديگرى از اين حديث شريف، اين امتيازات و تعهدات را به وجود اميرمؤمنان (ع) محدود نمى‌كند، بلكه آنها را نسبت به ديگر امامان عليهم‌السّلام نيز تعميم مى‌دهد و مى‌فرمايد:

«وَ كَذلِكَ يَجْرِى لِائِمَّةِ الْهُدى‌ واحِداً بَعْدَ واحِدٍ» [1]

اين امتيازات و تعهدات درباره همه پيشوايان هدايت، يكى پس از ديگرى، جريان دارد.

اين روايات و دهها روايت ديگر در بابهاى مختلف با صراحت، مفهوم امام و امامت در فرهنگ شيعى را زمامدارى و اداره امور سياسى و اجتماعى امّت دانسته، امامان را صاحبان اصلى حكومت معرفى كرده‌اند. بنابراين ادعاى «امامت» از سوى آن بزرگواران، ادعاى «حكومت» نيز هست، و دعوت همه جا گستر آنان در حقيقت دعوت به مبارزه‌اى فرهنگى، سياسى و نظامى براى دستيابى به حكومت بوده است. [2]

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 196

[2] - بيشتر مطالب اين درس از كتاب پيشواى صادق نوشته مقام معظم رهبرى، حضرت آيت اللّه العظمى خامنه‌اى اقتباس شده است