درياى بيكران فضائل و كمالات آن حضرت بشمار مى‌رود- قلمداد كند؛ ليكن امام (ع) با بيانى كوبنده و دندانشكن پاسخ وى را داد و بر همه آنچه منصور آنها را نسبتهاى ناروا و غلوّ آميز مى‌پنداشت صحّه گذاشت. بيان امام (ع) چنين است:

«انَا فَرْعٌ مِنْ فُروُعِ الْزِّيْتوُنَةِ، وَ قِنْدِيلٌ مِنْ قَناديلِ بَيْتِ النَّبُوَّةِ، وَ ادِيبُ السَّفَرَةِ، وَ رَبيبُ الْكِرامِ الْبَرَرَةِ وَ مِصْباحٌ مِنْ مَصابيحِ الْمِشْكاةِ الَّتى فيها نوُرُ النّوُرِ وَ صَفْوَةُ الْكَلِمَةِ الْباقِيَةِ فى عَقِبِ الْمُصْطَفَيْنِ الى يَوْمِ الْحَشْرِ»

من شاخه‌اى از شاخه‌هاى درخت پر بار رسالت و چلچراغى از چلچراغهاى خانواده نبوّتم. من تربيت شده ملائكه و پرورش يافته فرشتگان بزرگوارم. من مشعلى فروزان از مشعلهاى روشنايى بخش و هدايتگر و برگزيده‌اى از كلمه باقيه در صلب برگزيدگان هميشه تاريخ تا روز قيامت هستم.

خليفه عباسى با شنيدن اين سخنان كوبنده و ارزنده امام (ع) ضمن اعتراف به عظمت آن حضرت بر اين حقيقت تلخ زبان گشود كه امام (ع) همچون استخوانى برگلوى وى گير كرده كه نه تبعيدش امكان پذير است و نه كشتنش. [1]

2- در برابر عموم مردم: امام (ع) در اين صحنه با استفاده از فرصتها و موقعيتهاى مناسب به تبيين و تبليغ مسأله امامت مى‌پرداخت. گوياترين و جالبترين روايت در اين زمينه روايت «عمرو بن ابى مقدام» است. وى مى‌گويد: ابو عبداللّه (ع) را ديدم كه در روز عرفه (نهم ذيحجّه) در حضور انبوه حاجيان بپا خاست و با صداى بلند سه بار فرمود:

«ايُّهَا النَّاسُ انَّ رَسوُلَ اللَّهِ كانَ الْامامَ، ثُمَّ كانَ عَلِىُّ بْنُ ابى طالِبٍ، ثُمَّ الْحَسَنُ، ثُمَّ الْحُسَيْنُ، ثُمَّ عَلِىُّ بْنُ الْحُسَيْنِ، ثُمَّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِىٍّ، ثُمَّ هَهْ» [2]

مردم! رسول خدا (ص) امام و پيشواى مردم بود، و پس از او على بن ابى طالب، پس از آن حضرت، امام حسن و آنگاه امام حسين و سپس امام سجّاد و پس از او امام باقر و

[1] - ر. ك: بحار الانوار، ج 47، ص 167

[2] - به نوشته علامه مجلسى واژه «هَة» لغت محلى برخى از قبائل عرب است و معنايش اين است: «اَنَا فَاسأَلوُنى» (بحار الانوار، ج 47، ص 58)