آنگاه من پيشوا هستم. مسائلتان را از من بپرسيد.

امام (ع) به سه جهت ديگر نيز رو كرد و در هر سمت سخن بالا را سه بار تكرار نمود بگونه‌اى كه در مجموع دوازده بار تكرار كرد، و با اين اهتمام، پيام امامت را با فريادى رسابه گوش مسلمانانى كه از سراسر بلاد اسلامى در مراسم حج شركت كرده بودند، رساند.

چند نكته:

نخست اينكه امام صادق (ع) در اين پيام رسانى به اين بسنده نكرد كه تنها امامت خويش را اثبات كند، بلكه همراه نام خود نام ديگر امامان بحق و اسلاف خويش را نيز برد و بدين وسيله سلسله امامت اهل بيت و رسالت پيامبر (ص) را بگونه‌اى متصل و تفكيك ناپذير از يكديگر مطرح كرد.

امام (ع) با اين بيان، امامت خود را يك نتيجه قهرى كه بر امامت گذشتگان و رسالت رسول خدا (ص) مترتّب است شمرد و آن را از حالت بى سابقه و بى ريشه و پايه بودن بيرون آورد و سلسله خود را از كانالى مطمئن و ترديد ناپذير به پيامبر بزرگوار متصل كرد.

نكته ديگر انتخاب زمان و مكان اين پيام رسانى است. ايام و مراسم حج كه نمايندگان طبيعى مردم سراسر مناطق مسلمان نشين از اقصاى خراسان تا ساحل مديترانه گرد آمده‌اند، آنهم در روز نهم ذيحجه، روز عرفه، در صحراى محدود عرفات كه تمامى حاجيان به صورت متراكم براى وقوف در اين سرزمين جمع‌اند، در حالى كه در ديگر ايام و مواقف حج امكان چنين تجمّعى به اين صورت متراكم وجود ندارد.

به طور طبيعى يك كلمه حرف بجا در اينجا مى‌تواند كارگسترده‌ترين شبكه وسائل ارتباط جمعى را در آن زمان انجام دهد. [1]

نكته سوم، تكرار عمل در چهار جهت و هر جهت سه بار نشان‌دهنده اهتمام خاص حضرت به موضوع پيام است. پيشواى ششم (ع) در چگونگى القاى پيام امامت و تكرار آن عنايت داشته تا مردم آن را فراموش نكرده در حد يك رخداد عادى تلقى نكنند، بلكه به عنوان يك خبر مهمّ و رخداد جديد براى ديگران بازگو نمايند.

[1] - برگرفته شده از پيشواى صادق، ص 75-76