بود. روى اين جهت، وى نه تنها همچون اسماعيل نزد پدر بزرگوارش ارج و احترامى نداشت، بلكه گاهى مورد پند و اندرز و حتّى سرزنش آن حضرت قرار مى‌گرفت.

ابوعبداللَّه مى‌گويد:

امام صادق (ع) عبداللَّه را سرزنش و عتاب مى‌كرد و پند واندرز مى‌داد و مى‌فرمود: چرا همچون برادرت نيستى؟ [1] سوگند به خدا، نور هدايت را در سيماى او مى‌بينم.

عبداللَّه گفت: چرا [من مانند او نيستم؟] مگر پدر و مادر ما يكى نيست؟ فرمود: او پاره تن من است و تو فرزند منى. [2]

عبداللَّه، بر اساس عقايد انحرافى كه داشت پس از رحلت امام صادق (ع) به بهانه آنكه فرزند بزرگ آن حضرت است، مدعى امامت شد و عدّه‌اى از مردم ناآگاه از او پيروى كردند ولى بيشتر آنان پس از تماس نزديك با وى و مشاهده نادانى و ناتوانى او از پاسخگويى به مسائل مردم از او برگشتند و به امامت برادرش موسى بن جعفر معتقد شدند. [3]

امام صادق (ع) در دوران حيات خود از جريان ادعاى امامت عبداللَّه خبر داده به فرزندش موسى بن جعفر فرمود:

فرزندم! برادرت بر جايگاه من مى‌نشيند و پس از من ادعاى امامت مى‌كند؛ پس با او به ستيز برنخيز، زيرا وى نخستين كس از خاندان من است كه به من خواهد پيوست. [4]

و همان گونه شد كه امام (ع) پيش بينى كرده بود عبداللَّه هفتاد روز پس از رحلت پدر بزرگوارش درگذشت و باقى مانده پيروانش، جز تعداد بسيار اندكى، از او برگشتند. [5]

[1] - به احتمال زياد منظور از برادر عبداللّٰه در سخن امام (ع) اسماعيل است نه موسى بن جعفر؛ زيرا همانگونه كه پيش از اين‌يادآور شديم تنها اسماعيل برادر پدرى و مادرى عبداللّٰه بوده است

[2] - كافى، ج 1، ص 310

[3] - رجال كشى، ج 2، ص 525

[4] - همان مدرك

[5] - همان مدرك