است كه موافق و مخالف بر دانش فراوان و بى نهايت وى اتفاق نظر دارند.

در آن شرايط حساس فرهنگى كه هر يك از صاحبان مكاتب و نحله‌هاى فكرى سعى مى‌كردند با تشكيل جلسات بحث و مناظره و طرح اشكالات اساسى، پايه‌هاى مكتب تشيّع را متزلزل كرده آن را از دور رقابت بين مكاتب و ايدئولوژيهاى موجود، حذف كنند، پيشواى ششم با گستردن سفره دانش الهى خود در مسجد رسول خدا به عنوان پرستشگاه و دانشگاه بزرگ اسلامى و نهادن انواع و اقسام دانشهاى طبيعى و ماوراى طبيعى مورد نياز جامعه اسلامى در آن، نه تنها دوستان و پيروان خود را تغذيه و آنان را در برابر دشمنان فكرى شان، مسلّح كرد، بلكه ديگران را نيز در حد ظرفيت و لياقتشان بهره‌مند ساخت.

امام صادق (ع) تمامى دانش رسول خدا (ص) و امامان پيش از خود را به ارث برده و از علم آنان برخوردار بود. روايات زيادى بيانگر اين مطلب است، از جمله سخن خود آن حضرت كه مى‌فرمايد:

«انَّ داوُدَ وَرِثَ عِلْمَ الْانْبِياءِ، وَ انَّ سُلَيمانَ وَرِثَ داوُدَ وَ انَّ مُحَمَّداً صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه‌ وَرِثَ سُلَيمانَ، وَ انَّا وَرِثْنا مُحَمَّداً وَ انَّ عِنْدَنا صُحُفَ ابْراهيمَ وَ الْواحَ موُسى ...» [1]

حضرت داود دانش همه پيامبران (پيش از خود) را به ارث برد. سليمان، وارث (دانش) داوود بود و حضرت محمد (ص) وارث سليمان. و ما وارث رسول خدا (ص) هستيم. صحف حضرت ابراهيم و الواح حضرت موسى نزد ماست.

پيشواى ششم (ع) در هيچ مدرسه‌اى و نزد هيچ كسى علم نياموخت؛ از اين رو، دانشش اكتسابى نبود، بلكه لدنّى و اعطايى و الهامى از سوى خداوند بود، آنسان كه دانش رسول خدا (ص) و ديگر پيشوايان معصوم چنين بود.

خود آن حضرت در سخنانى با تعبيرهاى مختلف از دانش بى‌انتهاى خود پرده برداشته مى‌فرمايد:

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 225