«1- وَاللَّهِ انى لَأَعْلَمُ ما فِى السَّماواتِ وَ ما فِى الْارْضِ، وَ ما فِى الْجَنَّةِ وَ ما فِى النَّارِ، وَ ما كانَ وَ ما يَكوُنُ الى‌ انْ تَقوُمَ السَّاعَةُ ...» [1]

سوگند به خدا؛ من همه آنچه در آسمانها و زمين و بهشت و دوزخ است و نيز آنچه بوده و واقع شده و آنچه در آينده رخ خواهد داد تا آنگاه كه قيامت برپا شود، مى‌دانم!

«2- سَلوُنى قَبْلَ انْ تَفْقِدوُنى فَانَّهُ لا يُحَدِّثُكُمْ احَدٌ بَعْدى بِمِثْلِ حَديثى» [2]

پيش از آنكه مرا از دست دهيد (آنچه مى‌خواهيد) بپرسيد؛ زيرا پس از من كسى با شما اين چنين سخن نخواهد گفت.

چنين ادعاهايى از يك دانشمند عادى- هر چند هم نابغه باشد- امكان پذير نيست و در نهايت جز به شكست او و دروغ بودن ادعايش در صحنه رويارويى با رقيب دانشمندتر، نمى‌انجامد. تنها كسانى مى‌توانند چنين ادعاهايى بكنند كه دانش آنان از دانش بى انتهاى الهى گرفته شده باشد و به تعبير خودشان «مَعْدِنُ الْعِلْمِ» [3] يعنى سرچشمه و گنجينه علم باشند.

تاريخ نيز نشان داده است كه مردم همواره به دانش اهل بيت نيازمند بودند و هر گاه درباره موضوعى بدانان مراجعه مى‌كردند، علم آن را نزد ايشان مى‌يافتند؛ در حالى كه خود آنان هرگز به دانشهاى بشرى نيازمند نبودند و تاريخ نشان نداده است آنان درباره مسأله‌اى به كسى مراجعه كرده باشند. دوران 34 ساله امامت امام صادق (ع) و دانشگاه بزرگ جعفرى گوياترين گواه اين ادعاست.

3- ماهيّت و گستره دانشگاه جعفرى‌

منظور ما از دانشگاه جعفرى، تشكيلات منسجم آموزش عالى كه امروزه تحت عنوان دانشگاه مطرح است و از چند دانشكده در رشته‌هاى مختلف علمى تشكيل شده‌

[1] - بحار الانوار، ج 47، ص 35

[2] - كشف الغمه، ج 2، ص 162

[3] - ر. ك: اصول كافى، ج 1، ص 221