نيست، دانشگاه جعفرى از نظر محتوايى تمامى ويژگيها و مزاياى دانشگاه متداول امروزى را داشت بدون آنكه سازمان و ارگانيزم آن را داشته باشد. گستردگى رشته‌هاى علمى، تحقيق و پژوهش در بالاترين سطح علمى جامعه، ابتكار، خلاقيت و نوآورى، فزونى تعداد دانشجويان و تربيت افراد متخصص و صاحبنظر در رشته‌هاى مورد نياز جامعه اسلامى و ... كه از اركان و مقوّمات يك دانشگاه است در دانشگاه بزرگ جعفرى نيز در حدّ بسيار بالا و بى نظيرى وجود داشت. ديگر ويژگيهاى اين دانشگاه عبارت بود از:

الف- مركزيت دانشگاه: پيشواى ششم، مدينه، «دارالهجره» و مركز حكومت اسلامى توسط رسول خدا (ص) را به عنوان مركز فعاليتهاى علمى و فرهنگى خود برگزيد و مسجد پيامبر (ص) و نيز «بيت امامت» به عنوان پايگاههاى اصلى تدريس و تعليم و تربيت اين دانشگاه بشمار مى‌رفتند.

ب- تعداد دانشجويان: مورخان و محدثان شيعه و سنّى تعداد راويان از امام صادق و دانشجويان دانشگاه جعفرى را بالغ بر چهار هزار نفر نوشته‌اند [1] كه بسيارى از آنان از شخصيتهاى برجسته و فقها و رجال علمى زمان خود بودند و خود، نحله و مذهب فقهى داشتند، مانند برخى از رؤساى مذاهب اهل سنّت.

ج- بافت مليّتى دانشجويان: راويان و پرورش يافتگان مكتب جعفرى، از يك شهر و يك قبيله و يك مليّت خاص نبودند؛ بلكه از شهرهاى دور و نزديك و از ميان قبائل گوناگون و مليتهاى مختلف بودند. سيدالاهل، نويسنده معاصر مصرى مى‌نويسد؛

كوفه، بصره، واسط و حجاز از هر قبيله‌اى از قبايل: بنى اسد، غنّى، مخارق، طىّ، سليم، غطفان، غفّار، ازد، بنى ضبّه، قريش، بويژه بنى حارث بن عبدالمطلب و بنى حسن بن على، جگرپاره‌هاى خود را به سوى جعفر بن محمّد فرستادند. [2]

د- گستره آن: گستره دانشگاه جعفرى از دو بعد درخور تأمل و بررسى است.

[1] - ر. ك: الامام الصادق و المذاهب الاربعه، ج 1، ص 67

[2] - المجالس السنيّه، ج 2، ص 347