خود را زاهد و صوفى مى‌ناميدند. [1] اين گروه در راستاى اعتقادات باطل و ضدّ اسلامى خود، در بهره‌گيرى از نعمتهاى الهى و مواهب طبيعى روش خاصى اتخاذ كردند و چنين وانمود مى‌كردند كه روش صحيح و راه دين همان است كه ايشان مى‌روند.

آنان مدعى بودند كه بطور مطلق و در هر شرايطى بايد از نعمتهاى دنيوى دورى جست. مؤمن واقعى كسى است كه از پوشيدن لباس خوب، خوردن غذاى لذيذ و سكونت در خانه وسيع اجتناب ورزد. [2] طبعاً كسانى كه اين مواهب را مورد استفاده قرار مى‌دادند از سوى اين گروه به دنيا دوستى و خروج از مسير ايمان متهم شده مورد تحقير و ملامت قرار مى‌گرفتند.

امام صادق در برابر اين جريان انحرافى نيز موضع گرفت و ضمن تأكيد و توصيه بر تهذيب نفس وتوجه به معنويات و دل نبستن به دنيا و مظاهر آن، رهبران اين گروه را افرادى «فاسد العقيده» و دشمن اهل بيت (ع) قلمداد كرد. به نقل امام عسكرى (ع) از امام صادق (ع) درباره ابو هاشم كوفى (بنيانگذار فرقه صوفيّه) سؤال شد. آن حضرت فرمود:

او مردى فاسد العقيده بود. او كسى بود كه مذهبى به نام تصوف اختراع كرد و آن را، راه فرارى براى عقيده ناپاك خود قرار داد. [3]

يكى از ياران امام صادق (ع) به آن حضرت عرض كرد: در اين ايام گروهى پيدا شده‌اند به نام «صوفيّه» درباره آنان چه مى‌فرماييد؟ امام (ع) فرمود:

ايشان دشمنان ما هستند، كسانى كه به آنان تمايل پيدا كنند جزو ايشان خواهند بود

[1] - به نوشته مقدس اردبيلى (حديقة الشيعه، ص 560) نخستين كسى كه به اين نام خوانده شد و بذر اين مسلك را در سرزمين‌اسلام پاشيد ابوهاشم كوفى بود

[2] - لازم به يادآورى است كه بطلان مذهب صوفيه از اين جهت است كه آنان بطور مطلق و به صورت يك وظيفه الزامى، حكم به‌ترك لذّات و نعمتهاى دنيوى مى‌كردند، و گر نه از ديدگاه اسلام، گاهى ترك پاره‌اى از لذتها و نعمتهاى دنيوى براى خود سازى و يا همدردى با محرومان و نيز براى مقام رهبرى جامعۀ اسلامى در هنگامى كه آن را در ظاهر نيز بر عهده دارد و عامّۀ مردم در فقر و تنگدستى بسر مى‌برند مانند پيامبر (ص) و امير مؤمنان (ع) لازم است، ولى اين غير از تفكر صوفيه است

[3] - حديقة الشيعه، ص 564