دستگاه او و يارى رساندن به وى در زمامدارى‌اش و تقويتش، حلال و مشروع است، و معامله با چنين حكومتى رواست؛ زيرا ولايت والى عادل و كارگزاران او مايه زنده شدن حق و عدالت و مردن ستم و جور و تباهى است. از اين رو، هر كس در تقويت قدرت و سلطه او بكوشد و در امر حكومت يارى‌اش دهد، در طاعت خدا كوشيده و به تقويت دين خدا پرداخته است.

مصداق كامل و بارز چنين حكومت عدل و والى عادل در زمان حضور امامان عليهم السّلام، حكومت اسلامى تحت زعامت و رهبرى آن عدالت گستران و در دوران غيبت، تحت حاكميّت و ولايت ولىّ فقيه جامع الشرايط است كه در عصر حاضر تنها مصداق آن، نظام مقدس جمهورى اسلامى به رهبرى حضرت آية اللَّه العظمى خامنه‌اى دام ظله العالى است.

آرزوى بيجا

مفضّل بن عمر، يكى از ياران برجسته امام صادق (ع) مى‌گويد: همراه ابو عبداللَّه (ع) مشغول طواف بودم. امام (ع) به من نگريست و فرمود: مفضّل! چرا تو را اندوهگين و رنگ پريده مى‌بينم؟ عرض كردم: فدايت شوم! داشتم به بنى عباس و حكومت و سلطنت و جبروتشان مى‌انديشيدم؛ اگر اين حكومت و موقعيّت از آن شما بود، ما هم در كنار شما از آن برخوردار مى‌شديم. امام فرمود:

«يا مُفَضَّلُ، امَّا لَوْ كانَ ذلِكَ، لَمْ يَكُنْ الَّا سِياسَةُ اللَّيْلِ وَ سَباحَةُ النَّهارِ، وَ اكْلُ الْجَشِبِ، وَ لُبْسُ الْخَشِنِ، شِبْهُ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ الَّا فَاالنَّارُ ...» [1]

اى مفضّل! اگر چنين مى‌بود (و حكومت و سلطنت در دست ما بود) براى ما جز نگهبانى (و بيدار ماندن) شبانه و تلاش (طاقت فرساى) روزانه و خوردن خوراك خشن و پوشيدن جامه زبر، شبيه (زندگى) امير مؤمنان (ع)، چيزى نبود و گرنه جايگاهمان دوزخ بود.

[1] - غيبت نعمانى، ص 287 و بحار الانوار، ج 52، ص 359