اين سخن امام (ع) بيانگر اين است كه شرايط دستيابى به قدرت و حكومت با شرايط پيش از آن فرق مى‌كند. در دورانى كه حكومت در دست ديگران باشد، در شرايط عادى و معمولى بهره‌گيرى از نعمتهاى خدادادى دنيوى، مثل پوشيدن لباسهاى فاخر و خوردن غذاهاى لذيذ براى امامان و شيعيانشان مانعى ندارد، ولى اگر حكومت به دست آنان باشد، آن سان كه در دست امير مؤمنان (ع) بود، شرايط زندگى و ميزان بهره‌گيرى از نعمتهاى دنيوى نيز همان شرايط امير مؤمنان و زندگى ساده و پر رنج آن حضرت خواهد بود و در چنين شرايطى، ياران و وابستگان زمامدار و كارگزاران و دست اندركاران اداره نظام نبايد توقع داشته باشند كه در پرتو قدرت و حكومت، به مال و منال و زندگى مرفه مادى برسند. و اين سخن امام صادق (ع) رهنمود بسيار ارزشمندى براى تمامى كارگزاران نظام مقدس جمهورى اسلامى است. در عين حال هشدارى است به همه آنان كه در صورت سوء استفاده از موقعيّت شغلى خود و روى آوردن به ماديات و رفاه طلبى، «آتش دوزخ» را براى خود مهيّا مى‌كنند.

برآوردن حاجت برادران ايمانى‌

امام صادق (ع) در ضمن وصيّت مفصّلى به يكى از ياران گرانقدر خود به نام «عبداللَّه بن جندب» در زمينه ارزش برآوردن نيازمنديها و گرفتاريهاى برادران‌ايمانى نزد پرودرگار فرمود:

«يَا بْنَ جُنْدَبَ! الْماشى فى حاجَةِ اخيهِ كَالسَّاع‌ بَيْنَ الصَّفا وَ الْمَرْوَةِ وَ قاضى حاجَتَهُ كَالْمُتَشَحِّطِ بِدَمِه‌ فى سَبيلِ اللَّهِ يَوْمَ بَدْرٍ وَ احُدٍ، وَ ما عَذَّبَ اللَّهُ امَّةً الَّا عِنْدَ اسْتِهانَتِهِمْ بِحُقُوقِ فُقَراءِ اخْوانِهِمْ» [1]

اى پسر جندب! گام بر دارنده براى انجام حاجت برادرش (در ثواب و پاداش نزد خدا) همانند سعى كننده بين صفا و مروه است. و برآورنده حاجت وى، همچون كسى است كه در راه خدا در نبردهاى بدر و احد به خون خود غلتيده است. خداوند هيچ امتى را

[1] تحف العقول،ص303